پاسخ به شبهات
منظور از اباصالح که به حضرت مهدی نسبت داده می‌شود چیست؟ مگه حضرت فرزندی به نام صالح دارند؟
پاسخ
اولا این امکان وجود دارد که فرزندی به این نام داشته باشند، اما کلا در انتخاب کنیه الزاما اینطور نیست که نام فرزند در آن ذکر شود، بلکه گاهی برخی ویژگی‌های ظاهری یا شخصیتی فرد، ملاک انتخاب کنیه می‌شود، مثلا یکی از کنیه‌های امیرالمومنین علیه‌السلام «ابوتراب» است درحالی‌که فرزندی به نام تراب هم نداشته‌اند.
ممکن است این کنیه حضرت صاحب‌الامر علیه‌السلام به دلیل این باشد که ایشان امامِ شیعیانِ «صالح» هستند.
شبهه
با اذانی که باهاش آدم رو اعدام کنند، نماز خواندن خطاست!
پاسخ
اولا هیچگاه با اذان، کسی را اعدام نکردند، یعنی اعدام کردن آدابی مانند اذان گفتن یا چیز دیگری شبیه آن ندارد.
ثانیا مخالفین اعدام (ندانسته و بعضا آگاهانه) از بزرگ‌ترین مروجان و طرفداران اعدام و خشونت هستند. مجرم زمانی انگیزه مجرمانه پیدا می‌کند که در محاسبات سود و زیانِ ارتکاب جرم، میزان سود (مادی یا غیر مادی؛ مادی مانند پول، غیر مادی مانند برتری طلبی و...) را بیش از مقدار ضرر ببیند. مثلا وقتی یک دزد برای حمله مسلحانه به مغازه طلافروشی، احتمال موفقیت دزدی همراه با خشونت و قتل را مساوی با چند میلیارد ثروت ببیند و احتمال شکست را چند سال زندانی ببیند، به احتمال زیاد، این میزان ضرر احتمالی را در آرزوی آن ثروت زیاد بپذیرد و به ارتکاب جرم که به احتمال زیاد همراه با خونریزی باشد مبادرت کند.
کسی با یک سطل ماست می‌خواست یک دریا دوغ درست کند! وقتی به او گفتند: امکان ندارد، گفت: «می‌دانم نمیشه، اما اگه بشه، چی میشه!» این شخص به این دلیل این عمل احمقانه را انجام می‌دهد که زیان آن را در حد یک سطل ماست می‌بیند، اما اگر زیان قابل توجهی متوجه او شود، حتی اگر دیوانه باشد، چنین فکری نمی‌کند. مجرمین هم که معمولا افراد عاقلی هستند، به همین شکل رفتار مجرمانه خود را ناخودآگاه محاسبه می‌کنند ولذا مجازات قاطع تا حد زیادی از شکل‌گیری انگیزه مجرمانه و خشونت‌های ضمن آن پیشگیری می‌کند. به همین جهت است که قرآن می‌فرماید: «ولکم فی القصاص حیاه»
نکته آخر اینکه اعدام کردن در صورتی که طبق دستور خالق انسان و حیات دهنده انسان باشد، هیچ اشکالی ندارد. خدای سبحان، گاهی به یک میکروب یا یک غده سرطانی مأموریت می‌دهد که جان کسی گرفته شود، و گاهی انسان چنین مأموریتی پیدا می‌کند، تفاوت فقط این است که انسان با آگاهی و اراده و اختیار و در جهت تأمین مصالح اجتماعی مأمور می‌شود و بنابر ساختار وجودی یعنی اختیار خود، امکان سرپیچی از این دستور را دارد، اما میکروب، خود نمی‌داند چه می‌کند و اختیاری هم در این خصوص ندارد.