فائقه بزاز
سالیان درازی است مملکت غریب افغانستان با تمدنی کهن و دیرینه پنجه در پنجه با شیاطین ایستاده است. مثل سایر ممالک مظلوم خاورمیانه. مردم به خاک و خون غلطیده، ویرانی زیبایی بکر و اصیل و وحشت، ارمغان حضور سالیان سال بیگانه در این سرزمین زیباست و چه زیبا گفته بود احمدشاه مسعود که؛ افغانستان زیباست چون یوسف و اسیر در چاه مکر و حیله برادرانش.
منابع غنی مانند مس، ذخایر نفت و گاز و زغال سنگ از مهمترین گنجینه‌هایی است که سبب شده سالیان دراز بیگانگان به این خاک چشم طمع بدوزند. اما وجود منابع غنی لیتیوم مهمترین موضوعی است که چنگال شیاطین را بر حلقوم این سرزمین فشرده‌تر کرده است.
در همین راستا شبکه سی.ان.ان مطلبی با عنوان «طالبان روی مواد معدنی به ارزش یک تریلیون دلار تکیه زده که جهان به شدت به آن نیاز دارد» منتشر کرده است. منظور اصلی از این ذخایر لیتیوم؛ فلز مورد استفاده در ساخت باطری است. اگرچه میزان اندکی لیتیوم در باطری‌ها استفاده می‌شود اما موضوع مهمتر احتمال قوی فراگیر شدن خودروهای برقی در جهان آینده است. بنابراین تولید آن باید در دهه جاری چهار برابر افزایش پیدا کرده تا تقاضای رو به رشد را تأمین کنند. لیتیوم کمیاب نیست اما تولید آن تنها در چند کشور از جمله چین و شیلی متمرکز است. همین موضوع سبب شده تا مقامات ارتش آمریکا افغانستان را عربستان سعودی لیتیوم بنامند.
اما بعد از تاخت و تاز و جولان این مقامات در افغانستان حالا این بهشت به دست طالبان سپرده شده است. فتح آسان و استان به استان چند طالب بیابانگرد، با خودروهایی فرسوده و قدیمی و بدون دخالت تانک و توپ و واگذاری شهرها به راحتی توسط طالبان حکایت از این واگذاری دارد. یک واگذاری بد یمن که اتفاقات تلخ‌تری را رقم زد. صحنه‌هایی که پیش چشم جهانیان گشوده شد و رسوایی به بار آورد.
مثلا از افغان‌های خواهان خروج از کشور نفری ۶۵۰۰ دلار گرفته شد تا اون‌ها رو با هواپیماهای چارتر از افغانستان خارج کند اما گروهی موسوم به «نجات حیوانات کوچک کابل» با همکاری یک ارگان خیریه به این صورت مشغول سوار کردن گربه و سگ‌ها به هواپیما بودند و خیلی از افغان‌ها جا ماندند.
جایی دیگر تصویری از انتقال خودرو آشپزخانه متحرک «برگر کینگ» از افغانستان به آمریکا از یک طرف و هجوم مردم افغان برای ورود به هواپیما و ممانعت از ورودشان به تصویر درآمد و نشان داد افغانستان سند زنده عاقبت امید بستن به غربه و در این سند آدم‌ها بی‌ارزش‌تر از سرخ‌کن و سگ و یخچال آمریکاییه.
بعدتر هم با حمله انتحاری و تیراندازی مردم خسته و کودکان بی‌قرار معطل در فرودگاه کابل به خاک و خون کشیده شدند.
موازی با چشم امید بستن برخی مردم افغان به بهشت موعود غرب عکس‌هایی هم از «شاه سادات» وزیر ارتباطات سابق افغانستان دست به دست می‌شه که در آلمان به شغل «پیتزا رسانی» مشغول است. در گزارش این عکس آمده است: تردیدی وجود ندارد که دیدن وزیر ارتباطات سابق و مدیر اجرایی یک شرکت ارتباطاتی که در حال حاضر اقدام به رساندن غذا به درب منازل با دوچرخه می‌کند و مردم آن را زیر سؤال برده‌اند!
وزیر ارتباطات سابق افغانستان در دولت «اشرف غنی» تا سال ۲۰۲۰ بوده است. وی همچنین مدیر اجرایی شرکت «آریانا تلکام» در لندن تا سال ۲۰۱۷ نیز بوده است. اما اکنون خوشحال است که مثل بقیه دولتمردان افغان با دولتی و دزدی همدست نبوده و مشغول حرفه شریف پیتزا رسانی درب منازل است!
ناب‌ترین تعبیر برای شرایط فعلی این وطن چند پاره همان آواز قدیمی است؛ سرزمین من خسته خسته از جفایی... سرزمین من بی‌سرود و بی‌صدایی... سرزمین من دردمندت بی‌دوایی...