35 سال از از ترورهای سازمان مجاهدین خلق(منافقین) در خیابان‌های تهران می‌گذرد. چند هزار نفر از مردم طی فاشیستی‌ترین عملیات مسلحانه تاریخ معاصر در کوچه پس‌کوچه‌های شهر به خاطر جرائمی چون «ریش داشتن» و «چسباندن عکس امام بر در و دیوار محل کارشان» ترور می‌شوند. سازمان ادعا می‌کند برای مقابله با جمهوری اسلامی به عملیات مسلحانه روی آورده است اما مردم را به وحشیانه‌ترین شکل ممکن قربانی می‌کند. 35 سال از این ماجرا می‌گذشت اما یک سکانس سینمایی درباره این وقایع ساخته نشده بود. در سینمای دنیا هرکدام از این اتفاقات سینمایی‌ترین سوژه‌ها برای پرداختن و تأثیرگذاشتن بر افکار عمومی هستند اما «سکوت سینمای ایران درباره تاریخ معاصر» تلخ و گزنده است. نکته‌ای که کارگردان «ماجرای نیمروز» از آن به کوتاهی سینما درباره تاریخ معاصر تعبیر می‌کند. سینما سال‌ها با ادعاهایی چون «کار تاریخی مخاطب ندارد» وضعیتی منفعل در حوزه تاریخ معاصر داشته است. آن‌قدر که برخی‌ها هنوز باور نمی‌کنند سینمای سیاسی و تاریخی می‌تواند مخاطب را به سالن‌های سینما بکشاند. تشویق‌های ممتد تماشاگران از طیف‌های مختلف فکری در سالن برج میلاد در شب اکران «ماجرای نیمروز» که شلوغ‌ترین شب جشنواره بود، شاهدی بر این مدعاست. «ماجرای نیمروز» که «ماجرای نفوذ» و ضربه‌هایی است که از این ناحیه به کشور وارد شده است، قصه‌ای پرکشش، پرتنش و مستند است که شخصیت‌های آن همه شکل گرفته‌اند...