گردآوری و تنظیم:مریم سیادت
در آمستردام هلند همراه خانواده با آرامش در حال رانندگی بودم. البته از بلژیک و برای تعطیلات آمده بودیم هلند. توی خیابانی که ترافیک روانی داشت و در حالی که انتظارش را نداشتم به ناگاه خودرویی از یک فرعی پیچید جلوی من. برغم اینکه گواهینامه‌ام را در تهران گرفته‌ام ولی شروع رانندگی‌ام تقریبا از پاریس بوده است و حدودا نیمی از سال‌هایی را که گواهینامه دارم در کشورهای مختلف اروپایی رانندگی کرده‌ام وخوشبختانه می‌توان گفت که رانندگی اصولی و درست تقریبا در من ذاتی شده است.
البته هرگاه که پس از یک دوره ماموریت خارج، به ایران بر‌می‌گردم تقریبا شش ماه اول مکافات زیادی دارم و فشار زیادی در خیابان‌ها و جاده‌ها به من وارد می‌شود چون از روی عادت می‌خواهم درست و استاندارد رانندگی کنم ولی نوع رانندگی هموطنان مشکلاتی ایجاد و حتی به یکی دو تصادف کوچولو هم منجر شده است!
جالب این است که بارها از طرف رانندگان دیگر در تهران مورد سوال و مواخذه قرار می‌گیرم که آقا این چه طرز رانندگی است؟! یعنی از درست رانندگی کردن من ایراد می‌گیرند و حتی چند مرتبه از توهین‌های رانندگان وطنی نیز بی‌نصیب نمانده‌ام.
در خیابانی در آمستردام خودرویی به ناگاه جلوی من پیچید و البته وضعیت طوری نبود که تصادفی روی دهد ولی غیر منتظره بود. من البته ناراحت شدم اما چون عادت ندارم بوق بزنم یکی دو تا چراغ برایش زدم به عنوان اعتراض که آقا این چه طرز رانندگی است؟! راننده متوجه اشتباه و عجله‌اش شد و بلافاصله پرچم سفید رنگ کوچکی را از شیشه خودرویش بیرون آورده و به نشانه تسلیم و عذرخواهی چند بار تکان داد!
من در عین حال که ناراحت شده بودم، با دیدن این حرکت متعجب شده، خندیدم. با خود فکر کردم چه رفتار شایسته‌ای و ابتکار جالبی است. این راننده خوش‌ذوق در هنگام ناراحتی و عصبانیت من که علتش اشتباه خود او بود، توانست با این حرکت ساده، تبسم و خنده را برلب‌های من نشانده و عصبانیت و ناراحتی مرا خنثی کند.
لبخندی به او زده و سرم را به نشانه چشم پوشی از اشتباهش و قبول عذرخواهی‌اش تکان دادم و تصمیم گرفتم من هم پرچم سفید مشابهی را تهیه و برای موارد ناخواسته و اشتباهات سهوی در داخل خودروم داشته باشم. البته از این پرچم در اروپا هیچوقت استفاده نکردم ولی اینجا در تهران این پرچم سفید کوچک همیشه در داخل خودروم وجود دارد واگر ندانسته و ناخواسته هنگام رانندگی اشتباهی مرتکب شوم که اعتراض راننده مجاور را برانگیزد، بلافاصله آن را به نشانه تسلیم و عذرخواهی بلند می‌کنم و یکی دو تکان می‌دهم و شاهد تبسم و لبخند راننده مقابل می‌شوم. البته خوشبختانه در یک سال اخیر فقط دو بار مجبور شده‌ام از آن استفاده کنم.