خواستگار اصغرآقا

گلاب بانو

البته دست فرمان اصغر آقا بد نبود، همه فامیل از دور و نزدیک، آن‎هایی که به خانه‎شان رفت و آمد داشتند، می‌دانستند که او، هم گواهی نامه پایه یک دارد و هم پایه دو و هم گواهی تردد با موتورسیکلت و دوچرخه! چون بخشی از خاطرات اصغرآقا و حتی لحظه آشنایی با همسرش به همین گواهی نامه‎ها گره خورده بود. گویا پایه دو را نداشته و می‌رفته بگیرد! که دختر محجوب و سر به‎زیر مه‌لقا‌خانم را بعد از کشیدن ناغافل ترمز موتور سیکلتش، دیده و بعد از بالا و پایین پریدن و راضی‌کردن خانم‌جان و قسم دادن به روح آقا‌جان که همین یکی را در عالم امکان می‎خواهم و بس! و راحت شدن خیالش و مراسم بعله‌بران و شکستن قند و خواندن عقد و سابیدن قند و خوردن نقل، اول او را گرفته که یک دل نه صد دل عاشقش شده بوده و بعد سراغ پایه دو و سپس بلافاصله پایه یک رفته و آن‎ها را هم گرفته است. وصیت پدرش بوده که همه گواهی نامه‌ها را مرد باید داشته باشد تا به او لقب مرد زندگی بدهند. این بود که روی دیوار به ترتیب تاریخ، اول عکس آقا‌جان خدا بیامرز با آن کت و شلوار مشکی و پیراهن سفید آهاردار و کلاه لبه‎دار و سبیل مردانه بود و بعد عکس دو نفره عروسی‎شان با ناهید‌خانم که دست خانم‌جان با یک مشت نقل سپید هم آمده توی کادر که می‎خواهد نقل‏ها را روی سر عروس و داماد خجالتی بریزد وتمام حواس اصغر‌آقای عاشق به این است که نقل‎ها توی صورت عروس نخورد و به او آسیب نزند! چون یک دستش را آورده بالا و حمایل کرده بین لحظه شلیک نقل‎های خانم‌جان و صورت ناهید‌خانم. بعد هم مدرک پایه یک و پایه دو و بقیه مدارک اصغر آقا ،که فامیل تا آن سال و روز، آن‎ها را قاب گرفته و از نزدیک روی دیوار ندیده بودند! آن هم با قاب منبت اصل که معلوم بود کار یک استادکار اصفهانی است و کلی بابتش پول خرج شده است. فقط پلیس، گواهی‌ نامه پایه دو را از نزدیک دیده بود، که آن هم به خاطر این بود که چند بار اصغر آقا را جریمه کرده بود و بعد از دیدن گواهینامه او و تطبیق دادن عکس با چهره، مبلغ جریمه را علی‌رغم من بمیرم تو بمیری‎های اصغر‌آقا و رو‌انداختن‎های مظلومانه‌اش، روی برگه جریمه مرقوم کرده بود و داده بود دستش تا دفعه بعد هم کمربند ببندد و هم موقع گردش به چپ، چراغ بزند. اصغر‌آقا نگفته بود کمربند و چراغش خراب است چون اگر می‎گفت احتمال می‎داد پلیس، ماشین عزیز و نازنینش را بخواباند و او دیگر نتواند با آن کار کند. آخر آن پراید یخچالی دست پنجم نازنین که همیشه از تمیزی برق می‎زد و نان‎دانی او بود‌. اصغر‌آقا از صبح تا شب با آن کار می‎کرد و دنده عوض می‏کرد و بهار را به تابستان و پاییز را به زمستان می‎دوخت تا نان زن و بچه کاکل زری‎اش را در بیاورد، اصغر‌آقا تو عکس‎ها سبیل نازک تابیده دسته موتوری داشت که تشخص خاصی به چهره او می داد، خانم‌جان تا وقتی چشم‏هایش خوب می‎دید قربان صدقه خودش و سبیل‏هایش می‌رفت، چشم‎هایش که از سو رفت و گرفتار آب مروارید شد و نشست تا آب مرواریدها برای عمل برسند!...که عمرش قد نداد! دیگر سبیل اصغر را نمی‎دید! یک چیز محوی پشت لب‎ها می‌دید که به نظرش هی سر می‎خورد و تاریک و روشن می‎شد، خانم جان دست‎های لرزانش را می‏کشید روی عکس و اشتباهی دست می‌گذاشت روی چشم‏ها و برای دلگرمی اصغر دوباره قربان صدقه سبیل‌هاش می‎رفت! و ناهید خانم همسرش شانه‎هایش را بالا می‌انداخت که آقای ما شبیه خارجی‌هاست! فقط موهایش مشکی است، همین تعریف‌های بی‎خودی از سر و تیپ و هنر اصغر‌آقا باعث شد که یک روز بعد‌از‌ظهر برایش خواستگار بیاید. خواستگارش هم یک خانم جا افتاده شیک و پیک بود که عطرش تمام خانه کوچک هفتاد متری اصغرآقا را پر کرده بود، تمام مدت عینک دودی‎اش را از روی چشم برنداشت. رژلب غلیظی زده بود و انگشتر نگین‎دار بزرگی را دور انگشتش می‎چرخاند و با آن بازی می‎کرد. خانه خانم خواستگار اصغر‌آقا در شمال شهر بود. آن جا که ماشین پراید توی سربالایی‌اش ریپ می‏زند و دنده خالی می‌کند و به سرفه و عطسه می‌افتد. ناهید خانم نگاهی به اصغر‌آقا کرد که همین طور هاج و واج با دهان باز به حر‌ف‌های او و زن خواستگار گوش می‌داد. البته زن بیشتر یک راننده می‌خواست تا شوهر، چون سن و سالی از او گذشته بود و فرزندان بزرگ داشت و خیال شوهر کردن نداشت، اسم خواستگار را زن‌های همسایه با متلک و به نیت مسخره کردن و نیش زدن، می‌گفتند که آتش حسادتشان را به عشق آن دو نفر بخوابانند وگرنه هیج جور با عقل جور در نمی‌آمد زیر یک سقف، خواستگار اصغر‌آقا با زن اصغر‌آقا کنار هم نشسته باشند و زن مشغول پذیرایی باشد، ناهید‌خانم از قبل مطمئن شده بود که سوء‌قصدی به جان او و خانه زندگی‌اش نخواهد شد و آن‌ها از جایشان تکان نخواهند خورد. برای همین هم با خیال راحت چای دم کشیده اصل را توی فنجان‌های کمر باریک ریخت، در اصل خانم داشت برای ماشین لوکسش دنبال یک راننده متبحر می‌گشت که تمام مدت در کنارشان و در خدمتشان باشد و به خواستگاری دست فرمان اصغر آمده بود. قرار بود برای دخترشان خواستگار خارجی بیاید و آن‌ها دنبال راننده دست به فرمان می‌گشتند تا مسئولیت بردن و آوردن آن‌ها را تمام مدت برعهده بگیرد. خانم پولدار شهر را گشته بود و پرسان پرسان اصغر‌آقا را از روی تعریف‌های دوست و آشنا پیدا کرده بود و حالا داشت مدارک قاب گرفته اصغر را روی دیوار می‌خواند. می‌خواست مطمئن شود که اصغر راننده درجه یکی است. شوهرش در تصادف رانندگی علی‌رغم مدل بالای ماشین و داشتن دنده و فرمان هیدرولیک و ایر بگ، مرده بود و چشم خانم ترسیده بود. اصغر آقا پیشنهاد خانم را خیلی زود با اشاره سر و چشمک پنهانی ناهید خانم قبول کرد. ناهید خانم به مادرش گفته بود، که دیگر لازم نیست روی پراید کار کند و خسته و عرق ریزان با دست و بال روغنی و چرک به خانه بیاید که فقط توانسته پول پیازشان را دربیاورد! دلش برای چند تار موی سفیدی که لابه‌لای موهای اصغر پیدا شده بود می‌سوخت برای همین با اشاره سر و چشم و ابرو اصغر را از تردید در آورد! فقط باید یک برگه را امضا می‌کردند که اگر رانندگی اصغر‌آقا به آن خانواده آسیب مالی و جانی بزند، آن‌ها باید جریمه‎اش را بپردازند. اصغر‌آقا دستش به امضا نمی‎رفت. می‎گفت: جان مرا چه کسی تضمین می‌کند؟ خانم نگاهی به مدارک اصغر انداخت و گفت: هنر دست فرمان خودتان!

راست هم می‌گفت، اصغر هم پای برگه را با یک بسم‌الله امضا کرد. تا مدتی هم کارها خوب پیش می‌رفت و اصغر شد راننده شخصی خانواده. خواستگارها آمدند و رفتند و اصغر با ماشین مدل بالا یا در راه آرایشگاه بود و یا در راه استخر و باشگاه و بازار و محل کار! همه از رانندگی او راضی بودند. پراید هم افتاده بود گوشه حیاط خانه و شده بود وسیله بازی گنجشک‌ها که هر کار خرابی دلشان می‌خواست رویش می‌کردند. زندگی‌شان راحت شده بود. گوشت و پیاز و سیب زمینی و برنج ایرانی بود که می‎آمد. دو النگوی طلا هم روی مچ دست ناهید خانم برق می‌زد که برقش از برق شهر قوی‎تر بود و چشم همسایه‌ها را اذیت می‌کرد و صدای دلنگ دلنگ ضعیفی می‌داد. دیگر از سر ظهر آمدن‌ها و دم غروب سرزدن‎های اصغر خبری نبود، پیراهن و شلوار کهنه‌اش هم رفته بود توی کمد و بیرون نمی‌آمد. هر روز صبح زود شیک و تر تمیز وقتی همه خواب بودند می‎رفت که خانم را سر کار برساند. موها و سبیلش را به اصرار دختر لوس خانم رنگ کرده بود و لباسش هم به دستور پسر خانم تغییر کرده بود. اصغر دیگر شبیه آدم‎هایی که توی قاب عکس‎ها نشسته بودند، نبود! آدم‎هایی که همیشه قربان صدقه ناهید خانم می‎رفتند با آن پسر کاکل زری‌اش. ناهید خانم تا نیمه شب می‏نشست که اصغر از شب نشینی‎های دیر وقت خانواده پولدار بیاید. مردی می‌آمد که فقط کمی شبیه اصغر بود با کت و شلوار مرتب، بوی عطر زنانه و سیگار می‌داد و آهسته پاورچین پاورچین خسته توی رختخواب می‌رفت. انگار نه انگار که قبل از گواهی نامه‌ها ، با آن سبیل قیطانی خارجی، دختر مه‌لقا خانم را گرفته است!