عاطفه میرافضل
تا دهه ۶۰ میلادی، پیوند بعضی از اعضا مثل قرنیه، کلیه، پانکراس و کبد، ممکن شده بود، اما پیوند قلب، این عضو عضلانی که خون را در بدن به گردش درمیآورد و از قدیمالایام، منشأ حیات و حتی جایگاه روح و احساسات تصور میشد، کار سادهای نبود اما دکتر بارنارد، پزشکی بود که برای اولین بار توانست، به صورت موفقیتآمیز پیوند قلب را در مورد انسان انجام بدهد. در اين عمل، يك تيم پزشكي متشكل از 30 دكتر و پرستار مدت 5 ساعت طي چهار مرحله موفق به انتقال قلب و پيوند و بازگرداندن ضربان عادي قلب شدند. اين عمليات پزشكي اگرچه موفقيتآميز بود اما اعتراض بشردوستان را برانگيخت چرا كه آنها معتقد بودند «قلب» اگر هنوز «جان» داشته، پيوند آن به ديگري مساوي با انجام قتل نسبت به صاحب قلب است. گرچه گيرنده قلب جديد در اين عمل، با قلب جديد به حيات خود ادامه داد اما در 21 دسامبر همان سال به علت سرماخوردگي شديد و بيماري ريوي جان سپرد. دكتر برنارد پس از آن عملهاي پيوند قلب را ادامه داد.
کریستین نیتلینگ بارنارد، در هشتم نوامبر سال ۱۹۲۲ در یکی از شهرهای آفریقای جنوبی به دنیا آمده بود. پدرش، آدام بارنارد، واعظ کلیسا بود. والدین او اصالت هلندی داشتند. خانواده بارنارد، بسیار فقیر بودند. بارنارد سه برادر داشت اما یکی از برادرانش به نام آبراهام در پنج سالگی به خاطر بیماری قلبی درگذشت.
او، در سال ۱۹۴۰ وارد دانشکده پزشکی کیپ تاون شد و با تنگناهای مالی دوران دانشجویی را سپری کرد، به گفته خودش زمان دانشجویی، او هر روز ۸ کیلومتر پیاده راه میرفت تا به دانشگاه برسد. تا این که از دانشکده فارغالتحصیل شد و مدتی به عنوان پزشک عمومی مشغول به کار شد. در سال ۱۹۵۶، بارنارد دوره جراحی قلب را در دانشگاه مینسوتا در آمریکا شروع کرد.
بعد از پایان دوره تخصص، بارنارد به آفریقای جنوبی بازگشت و در سال ۱۹۵۸، به عنوان جراح قلب در بیمارستان «گروت شولر» مشغول به کار شد .
داستان نخستین پیوند قلب
در دسامبر سال ۱۹۶۷، در همان سالی که نخستین پیوند کبد انجام شد، یک سال پس از انجام نخستین پیوند موفقیتآمیز پانکراس و قریب به دو دهه بعد از نخستین پیوند موفقیتآمیر کلیه، نوبت به دکتر بارنارد رسیده بود که نخستین پیوند قلب را در آفریقای جنوبی انجام شد.
بیماری که نخستین پیوند قلب در موردش انجام شد، یک بیمار ۵۴ ساله مبتلا به دیابت و بیماری قلبی غیر قابل مداوا بود. او اجازه عمل را به بارنارد داده بود، چون عملا بخت دیگری برای زندگی نداشت. اما مسلما بارنارد و بیمارش نیاز به عضو اهدایی داشتند، در دوم دسامبر، یک زن جوان، حین عبور از عرض خیابانی در کیپ تاون، در یک حادثه تصادف، کشته شد، پدر وی اجازه داد که قلب دخترش برای پیوند استفاده شود. نخستین بیماری که پیوند قلب دریافت کرد، گرچه بعد از عمل زنده ماند، اما ۱۸ روز بعد درگذشت.
البته علت مرگ او مشکلات جراحی خود قلب نبود: سیستم ایمنی بدن انسان با سلولها و بافت بیگانه مقابله میکند و آنها را از بدن طرد میکند، یکی از مشکلات بعد از پیوند پس زده شدن بافت پیوندشده توسط سیستم ایمنی بدن است. بنابراین پزشکان مجبور هستند، داروهایی به بیمارن بدهند که با ضعیف کردن سیستم ایمنی، احتمال چنین پسزدهشدنی را کم کنند. در دوم ژانویه سال ۱۹۶۸، بارنارد پیوند دیگری انجام داد. بیمار فیلیپ بلیبرگ، این بار ۱۹ ماه زنده ماند. عمل بعدی در سال ۱۹۶۹ روی دوروتی فیشر انجام شد، او نخستین بیمار سیاهپوستی بود که مورد پیوند قلب قرار میگرفت. او ۱۲ سال و ۶ ماه بعد از پیوند زنده ماند. گذشته از ابتکار بارنارد، وی پزشک محبوبی بود و بیمارانش او را دوست داشتند، در طی دوران طبابت، او صدها نفر از آنها را بدون دریافت حق عمل عمل کرد. البته در این میان او از سوی بسیاری مورد عدوات قرار گرفت، چرا که پارهای، از موفقیت ناگهانی او خشنود نبودند و حسادت میکردند، بعضی از همکارانش او را متهم می کردند که ایده و همچنین فرصت انجام چنین عملی را از دیگران دزدیده است. اما دیگران او را پزشک مهربانی میدانستند، در آن حد که وی را ملقب به «پزشک قلبها» کرده بودند. چرا که او مشکلات جامعهای را که در آن زندگی میکرد، میدید و حس میکرد و نمیتوانست در قبال آنها بیتفاوت بماند، او یک مخالف ساعی قانون آپارتاید حاکم بر افریقای جنوبی یا همان تبعیض نژادی بود و از نقد کردن دولت حاکم نمیترسید.
بارنارد علیرغم شهرتی که به خاطر انجام نخستین عمل پیوند قلب به هم زده بود، برنده جایزه نوبل پزشک نشد، خودش در اظهار نظری در این مورد، وجهه بدی که سفیدپوستان آفریقای جنوبی در آن بازه زمانی به خاطر آپارتاید در افکار عمومی جهان داشتند، مسئول این عدم توفیق میداند.
پیشرفت بیماری آرتریت روماتوئید باعث شد که بارنارد در سال ۱۹۸۳ خود را بازنشسته کند. بارنارد باقی عمر خود را در اتریش و آفریقای جنوب گذراند و در ارتریش، بنیاد کریستین بارنارد را تأسیس کرد، که هدف از ان کمک به بچههای محروم بود.
در سال ۲۰۰۱، بارنارد در ۷۸ سالگی درگذشت، گزارشات اولیه علت مرگ او را حمله قلبی ذکر میکردند، اما کالبد شکافی علت مرگ، را حمله شدید آسم نشان داد.