فائقه بزاز
هنوز اندکی فرصت ویرایش هست. هنوز عمری باقی است که نگاهی
به کتاب زندگی بیندازیم و آن را ورق بزنیم. اگرچه بخش‌هایی از از این کتاب برایمان
تکراری است و چند فصل دیگرش، تلخ است و دلمان نمی‌خواهد خاطراتش را مرو رکنیم. حتی
دوست داریم یک جوهر پاک کن قوی برداریم و سطرهایش را پاک کنیم.
گاهی هم دلمان می‌خواهد صفحه‌های برخی بخش‌ها را از کتاب پاره کنیم و دور
بیندازیم.؛ فصل‌هایی که قصه‌هایش پر است از گریه‌هایی که از سر
بغض و اندوه بود، ولی دل‌هایمان را آبیاری می‌کرد. بغض‌های فروخفته‌ای که سالیان
بعد، حکمت تحملش را دانستیم. خنده‌های از سر بی‌خیالی و سبک‌سری که تاوانشان را
پرداختیم و آرزوهایی که وصلشان برایمان آخر و اوج دنیا بود ولی وقتی آن‌ها را
یافتیم ، برایمان مفهوم یک اسباب بازی کوچکی را پیدا کرد. لجاجت‌های از سر خامی
که یک دنیا ندامت را برایمان به ارمغان می‌آورد. چه دروغ ها که در لفافه مصلحت،
ضمیمه صداقتمان کردیم و چه تهمت‌ها که از روی نفرت بر زبان راندیم و غافلانه به
آلودگی لوح روشن ضمیرمان دامن زد. خطاهای از سر غفلت که برگ‌های کتابمان را چروک
خورده و مکدر کرد. حالا دلمان می‌خواهد با مچاله
کردن این صفحات ، زهرش را بگیریم و کمی التیام بیابیم. فکر می‌کنیم با این پاره
کردن، قسمت سیاه و تاریک روزهای عمرمان هم به همبن راحتی از ضمیرمان پاک می‌شوند و
جای خود را به روشنی می‌دهند.
...