روزهای بی‌حسادت

گلاب بانو

مادربزرگِ زن دایی ثریا می‌گفت: قدیم‌ترها کم بود آن هم، هر جا نه! عروسی برادری، خواهری، چیزی. کمی از این سرخاب سفیداب‌ها می‌مالیدیم به گونه‌ها و چشم‏ها را سرمه دست‎ساز سنگی می‌کشیدیم. همین والسلام! اگر عروسی دوستی یا آشنایی می‌رفتیم، از این خبرها نبود، از این بساط‌ها به راه نمی‌افتاد، از این الم‌شنگه‌ها نداشتیم. از این بگیر و ببندها و برو بیاها هیچ نشانی نبود، یک لباس گل گلی ساده می‌پوشیدیم که اکثرا هم از این بشور و بپوش‎ها بود که اندازه عمر آدمیزاد کار می‌کنند و پاره نمی‎شوند و هزار تا جان دارند و آخرش هم ارث و میراث می‏رسند. یک گالش سیاه به پا می‌کردیم و یک چارقد سپید که مثل برف بود، زیر چانه سنجاق می‎کردیم و با یک کله قند یا یک کیسه نقل سپید برای سر عروس و داماد و خوش یمنی! راهی می‏شدیم. قرار گذاشتن و منتظر ماندن نداشتیم، صدای دامب و دوبی هم نبود که گوش آسمان را کر کند، نماز مغرب را تمام می‌کردند. سرنا چی در بوق نازکی می‎دمید و دهل چی دهل می‎زد، مردم جمع می‌شدند، شادی ساده‌ای می‎کردند و تمام می‎شد و نوبت شام می‎رسید.

مادربزرگِ زن دایی ثریا ساکت شد. انگار جایی در دور دست گم شده بود.

...