حامد یامین‌پور
سالن آماده اجرای نمایش می‌شود و مخاطب به خیال خودش قرار است به تماشای یک نمایش کمدی در یکی از پاتوق‌های روشنفکری اهالی تئاتر بنشیند. با این فرض که استانداردهای شوخی در تئاتر با تلویزیون و سینما متفاوت است و خط قرمزهای تئاتر با توجه به محفلی بودن آن، همیشه کمرنگ‌تر از سایر عرصه‌هاست. اما همه چیز از جایی شروع می‌شود که رکیک‌گویی نه چاشنی نمایش که تبدیل به متن و ماهیت آن می‌شود.
کارگردان این نمایش همه تلاش خود را انجام داده تا بتواند مخاطب را 70 دقیقه پای این متن بی‌سر و ته نگه دارد. البته این تئاتر با نگاهی به نمایشنامه به همین نام و به قلم «بن جانسون» روی صحنه رفته، اما جالب اینجاست که تئاتر «مهدی کوشکی»، به شدت وقیح‌تر و مستهجن‌تر از متن اصلی است و در واقع کارگردان با طراحی لاینقطع میزانسن‌های صرفا جنسی، بلایی به سر متن «بن جانسون» نگونبخت آورده که احتمالا روح او این روزها از چنین اجرایی در عذاب است.
شدت این میزانسن‌های جنسی تا جایی است که در بسیاری از لحظات تئاتر، بازیگران با وقاحتی کم نظیر، با حرکات دست و بدن و حتی گاه تکان دادن دکور متحرک این اثر، تمام تلاش خود را به کار می‌برند تا اعمال زناشویی را به لخت‌ترین حالتی که تاکنون در یک اثر هنری وطنی دیده‌اید، روی صحنه به مخاطب یادآور شوند.
بدین ترتیب تمام اکسسوار این تئاتر تبدیل به ابژه‌های جنسی می‌شوند و باتوم و شاخه گل و لته سفید روی صحنه معناهایی دیگر و بسیار مستهجن روی صحنه به خود می‌گیرند تا تیم به ظاهر هنری این اثر، به زعم خود خنده از مخاطب بگیرند.
در جای دیگر نمایش پدری دختر خود را برای به دست آوردن پول به «ولپن» شخصیت اصلی و ثروتمند ماجرا می‌سپارد و در ادامه نمایش مدام با این مسئله شوخی می‌شود. اتفاقی که بسیار قابل تأمل است که چگونه می‌توان با آن خندید.
همچنین از ابتدای کار الفاظ رکیک و زننده و کنایه‌گویی‌های کاملا واضح سکسی به سوی مخاطب در سالن شلیک می‌شود و مخاطب در حیرتی عجیب مدام از خود می‌پرسد «مگر ممکن است؟!»
کار البته اشاره‌های سیاسی هم دارد ولی حجم بالای رکیک‌گویی‌ها و مستهجن بودن صحنه‌ها جایی برای جدی گرفتن آن‌ها نمی‌گذارد و باز این میزانس‌های جنسی کار هستند که به چشم می‌آیند.
جالب اینکه در ابتدای این نمایش از زبان یکی از بازیگران این چنین بیان می‌شود که قرار است یک «کمدی دلارته» روی صحنه اجرا شود. جنسی از کمدی وقیح ایتالیایی که اساسا بر همین مدل هجوگویی و شهوت‌رانی و شوخی با اسافل اعضا و موضوعات استوار است. سبکی از کمدی که در سینمای پیش از انقلاب ایران به واسطه اکران گسترده این نوع از فیلم‌های ایتالیایی بسیار رایج بود و الهام‌بخش افرادی چون نصرت الله کریمی می‌شد.
...