عاطفه میر افضل
طرح اتصال درياي سرخ و درياي مديترانه، به روزگار باستان باز ميگردد و اين طرح، اولين بار در زمان حكومت هخامنشيان عملي شد. اين كانال بعد از مدتی زير شنهاي بيابان پر شد و آثارش از ميان رفت. حدود 23 قرن بعد، رقابتهاي انگلستان و فرانسه در قرن نوزدهم و تلاش هر كدام از آن‌ها در برتريجويى نظامي ـ تجاري باعث شد تا بار ديگر اين طرح عنوان شود و اين بار فرانسه به عنوان يك قدرت صنعتي ـ نظامي و در حقيقت به عنوان يك دولت استعماري درصدد برآمد تا ساخت اين كانال را عملي کند. از اين رو، طرح حفر كانال توسط يك مهندس فرانسوي تهيه شد اما از آن جا كه بين فرانسه و انگليس، رقابت آشكاري در ميان بود، انگلستان از ارائه هر نوع كمك به فرانسه مضايقه کرد، چرا كه حفر كانال قدرت فرانسه را افزایش می‌داد.
بنابراين فرانسويان بدون كمك از هيچ كشوري به تنهايى اقدام به اين كار کردند و ظرف مدت ده سال، با هزينهاي بالغ بر چهارصد ميليون فرانك، اين پروژه را به اتمام رساندند. كانال سوئز در سال 1869میلادی طي تشريفاتي گسترده با حضور امپراتور فرانسه و عبور كشتي حامل وي، افتتاح شد. علت حفر كانال سوئز توسط فرانسه اين بود كه در آن زمان، سرزمين مصر تحت استعمار فرانسه قرار داشت و با حفر اين كانال، راه ارتباط دريايى اروپا به طرف ساحل شرقي قاره افريقا و شبه قاره هند و شرق آسيا بسيار كوتاه شد. كانال سوئز حدود 85 سال در دست بيگانگان بود و در نهايت توسط جمال عبدالناصر رئيس جمهور وقت مصر، ملي اعلام شد و این اتفاق باعث حمله ارتشهاي فرانسه، انگلستان و رژيم صهيونيستي به مصر و اشغال كانال شد اما بعد ازمدتی از كانال عقبنشيني كردند و كانال سوئز تحت اختيار مصر درآمد. این کانال سود سرشاري از محل اخذ ماليات از كشتيهاي عبوري، نصيب دولت مصر ميسازد.
...