یاسمین رضوی
لیلا، زن جوانی است که دو سال از مادر شدنش می‌گذرد. مادری کردن، شغل تمام وقت اوست. زمانی برای کارهای دیگر ندارد. از صبح که بیدار می‌شود، هزار و یک کار مرتبط با خانه و بچه، دارد که باید انجام دهد. البته لیلا زن برنامه ریز و اهل مطالعه ای است. می داند باید چطور زندگی و اموراتش را مدیریت کند. از طرفی برای تربیت کودکش حسابی زمان می گذارد، می خواند و یاد می گیرد. به نظر می رسد که همه چیز در زندگی لیلا تحت کنترل است، جز یک مسئله که گوشه ای از ذهنش را اشغال کرده است و قصد ندارد حتی یک لحظه هم او را رها کند و آن حس لیلا نسبت به بدنش است. در طول دوره بارداری، لیلا از زنی لاغر اندام تبدیل به زن بارداری با اضافه وزن بالا شد. بعد از زایمان، بخشی از وزنش را از دست داد اما هرگز به وزن دوران مجردی‌اش برنگشت. هر روز که خودش را در آینه می بیند اولین کارش تحقیر و سرزنش کردن خودش است که؛ «ببین با اینکه فقط 25 ساله‌ات است، شبیه زنهای 40 ساله به نظر می‌رسی» پشت بندش هم می گوید: «کی می خوای به خودت بیای؟ کی قراره رژیم رو شروع کنی؟» بعد هم قول میدهد که از همین امروز رژیم غذایی سفت و سختش را شروع کند اما هنوز یکساعت نگذشته که با شیر دادن به بچه دچار ضعف مفرط می شود و می رود سراغ خوراکی ها تا خودش و البته بچه اش را سیر کند.
تنفر لیلا نسبت به بدنش هر روز بیشتر و بیشتر می شود و این تنفر دارد به شخصیتش هم کشیده می شود. لیلا نه تنها از بدنش متنفر است که از خودش هم بدش می آید. می گوید: من آدم بی عرضه و بی اراده ای هستم. خودم را با این شکل و شمایل دوست ندارم.
لیلا برای پذیرش خودش و آنچه هست باید چه کار کند؟ آیا با سرزنش مدام و تنفر هر روزه، بالاخره تصمیم می گیرد لاغر شود و ارده اش او را همراهی میکند؟
مقایسه
وقتی به لیلا نگاه میکنم، زن جوان قوی، سالم و زیبایی را می بینم که همه چیز را تحت کنترل دارد. اما او چنین نظری درباره خودش ندارد، چرا که مدام در حال مقایسه قبل و بعد خودش است. می خواهد به هر طریقی که شده خودش را به آدم قبلی تبدیل کند. این مقایسه سمی باعث از بین رفتن اعتماد به نفسش شده و تصویر بدن منفی در او ساخته است. او می گوید اینستاگرام پر از عکس مادرهایی است که چندماه بعد از زایمان و به دنیا آوردن بچه، به وضعیت قبلشان و حتی بهتر از آن برمیگردند. متأسفانه از زمانی که اینترنت اختراع و آدمها پایشان به شبکه های اجتماعی باز شد، مقایسه ی ناسالم قاب های زندگی دیگران با واقعیت زندگی فرد، تبدیل به یک امر عادی و همیشگی شد. فیلم و سریال ها، شبکه های اجتماعی، تبلیغات و مجلات، همه و همه به زنان القا میکنند که بی نقص بودن را به جهان بدهکارند و بابت شبیه نبودن به کلیشه های زیبایی باید از همه عذرخواهی کنند. بدن برخی از زنان، تبدیل به سطحی برای معذرتخواهی شده است. ببخشید که به اندازه کافی کمر باریک، قد بلند، بینی کوچک، چشم های کشیده و ... ندارم. ببخشید که امروز ظهر قرمه سبزی خوردم و نتوانستم به سالاد بدمزه‌ی رژیم غذایی لب بزنم.
ظاهر شرمنده و بدهکار ما، کم کم تصمیم می‌گیرد خودش را به هر دری بزند تا به کلیشه های زیبایی مدرن تبدیل شود. پس سالنهای آرایشی، مطلب جراحان پلاستیک و متخصصان تغذیه همیشه شلوغ است. این مکان ها هستند که قرار است مثل یک معجزه آدمها را از استرس و پریشانی ناشی از تصویر بدنی شان، خالی کنند و موفقیت و آرامش را رقم بزنند؛ در حالی که اغلب نتیجه معکوس است. آمار بالایی از رژیم های سخت غذایی با شکست مواجه می شوند. چیزی بیش از 90 درصد. جراحی هایی زیبایی، با عوارض جدی، درد و هزینه های گزاف همراه است و مثل چاهی که آخرش پیدا نیست، مدام ادامه دارد.
چه کنیم؟
پس باید چه کار کنیم؟ حس بدی که نسبت به خودمان داریم را چطور ترمیم کنیم؟
در سراسر جهان، جنبشی برای پذیرش آنچه هستیم شکل گرفته است. بدن بی طرف، تصویر بدنی مثبت، دوست داشتن خود، احترام گذاشتن به خود، پیروی از تغذیه شهودی و ...! مفاهیمی است که تلاش می کنند زنان را از زیر فشار کلیشه های زیبایی بیرون بکشند و به آنها وقت شکوفا شدن در بقیه ی امور و ابعاد زندگی را بدهند.
برای دریافت این مفاهیم روش هایی معرفی شده است از جمله:
تمرکز بر قدردانی از بدن همانطور که هست و آنچه که می تواند انجام دهد. این بدن، همان بدنی است که شما را تا به امروز همراهی کرده است. آن را همانطور که هست بپذیر و دوست داشته باش.
نظر ندادن در مورد ظاهر بقیه، فلانی چاق شده، لاغر شده، پوستش کک مک زده و ...! به جای قضاوت کردن ظاهر بقیه، آنها را تشویق کنید که بدن‌شان را همانطور که هست بپذیرند.
با خودتان صحبت کنید؛ قرار نیست یک شبه، تمام احساسات بدنی که نسبت به بدن تان دارید، محو شود. بهترین شانس شما برای رسیدن به آرامش، نحوه ی تفکر و نگاه تان به موضوع است.
به جای گفتن جملاتی مثل «عجب بازوهای بزرگی دارم» بگویید: «من صاحب بازوهای قدرتمندی هستم که هر روز به من کمک میکند تا بچه ام را به آغوش بکشم»
حقایق را بگویید؛ بگویید تا بتوانید بپذیردشان؛ «زانوهایم به راحتی خم نمی شوند» «وقتی می خواهم روی صندلی تاکسی بنشینم، احساس خفگی میکنم چون به سادگی جا نمی شوم» این جملات را بدون احساس شرم و یا پنهان کردنشان بگویید.
با دیگران گفتگو کنید؛ فراموش نکنید که تمامی جوامع درگیر ذهنیتی از «بدن ایده آل» هستند که دسترسی به آن برای درصد بالایی از جامعه امکان پذیر نیست. گفتگو با دیگران به شما ثابت میکند که این استانداردهای غیرواقعی به سود هیچ کسی نیست.
تغذیه خودتان را داشته باشید. پذیرش بدن، به معنای رها کردن آن نیست. بر روی خوراکی هایی که با شما سازگار است و دوستشان دارید، تمرکز کنید. غذاهایی را که به خوبی هضم میکنید و انرژی لازم را بهتان می دهند انتخاب کنید. هرگز خودتان را در موقعیت گرسنگی کامل قرار ندهید.
پذیرش و آرامش؛ بخشی از اضافه وزن و پرخوری و ریزه خواری مربوط به اضطرابی است که بابت چاقی، زشتی و تصویر منفی بدن به سراغمان می آید. زمانی که بدنتان را همانگونه که هست بپذیرید و زیبایی هایش را ببینید به آرامش می رسید و دست از پرخوری می کشید.
لباسی را انتخاب کنید که در آن راحت هستید و خودتان هم دوستش داشته و از دیدن آن روی بدن تان احساس خوبی دارید. به قضاوت دیگران کمترین اهمیتی ندهید.
ورزش کنید؛ ورزش کردن سطح استرس را کاهش میدهد. انرژی فرد را افزایش داده، روحیه و اعتماد به نفسش را بالا می برد و حس بهتری نسبت به خودش پیدا میکند. ورزش کردن را از هر طرف که نگاه کنید، مثبت و انرژی بخش است. با پیاده روی کردن شروع کنید. هدفتان ار ورزش کردن لاغر شدن نباشد، بهتر است هدف را سلامتی و تحرک بدن قرار دهید.
از شر آدمهایی که حس بی کفایتی بهتان میدهند خلاص شوید. همه ی ما در شبکه های اجتماعی به سراغ آدمهایی می رویم که بی نقص به نظر می رسند و دنبال کردنشان پس از مدتی به ما احساس بی عرضگی و بی کفایتی می دهد. افرادی که به نظر می رسد از توانایی های فراانسانی برخوردارند و در تمام زمینه ها موفقند. اگر کسی به شما حس بی کفایتی و مقایسه ناسالم میدهد، دنبال کردنش را متوقف کنید.
به سلامت تان بیندیشید: تمام نکاتی که گفته شد به این معنا نیست که چاقی و اضافه وزن مضر را بپذیرید و برای آن کاری نکنید. مسئله ی ما تنها به اضافه وزن محدود نمی شود. منظور ما تصویر کلی زن ها از خودشان است. از اجزای صورت تا بدن و اندام. ما تنها تلاش میکنیم که زنها این نکته را بپذیرند که در دنیا آدمها با بدن ها و ظاهر متفاوت به دنیا می آیند و زندگی میکنند. اجبار به قرار گرفتن تمام آنها در یک قالب و معیار خاص، اشتباه و استرس زاست و عواقب بدی را به همراه دارد چه به لحاظ بهداشت روان و چه از نظر سلامت جسم.
قدم اول برای سلامت جسم و روح، پذیرش است. آنچه هست را بپذیریم و بعد تلاش کنیم تا به سمت سلامتی بیشتر حرکت کنیم.