لاگوفتالموس وضعیتی است که در آن پلک‌ها کاملا بسته نمی‌شوند. و از بسته شدن کامل هنگام پلک زدن و همچنین هنگام خواب جلوگیری می‌کند. پلک زدن برای مرطوب نگه داشتن چشم بسیار ضروری است، زیرا باعث مرطوب شدن، روانکاری ملتحمه و قرنیه در قسمت خارجی کره چشم می‌شود. همچنین اشک ذرات خارجی را دفع می‌کند و از التهاب جلوگیری می‌کند. عدم توانایی پلک زدن می‌تواند منجر به خشک شدن سطح چشم و عفونت چشم شود.
لاگوفتالموس اغلب به دلیل فلج عصب صورت ایجاد می‌شود، اما می‌تواند چندین دلیل دیگر داشته باشد. در صورت عدم درمان، می‌تواند باعث کراتیت، سوراخ شدن چشم یا حتی از دست دادن چشم شود.
آیا روش‌های درمانی برای لاگوفتالموس وجود دارد؟
در درمان لاگوفتالموس، هدف اصلی جلوگیری از کراتیت و همچنین تلاش برای برقراری مجدد عملکرد پلک است.
اولین راهکار درمانی معمولا مرطوب نگه داشتن چشم است. پلک زدن به‌طور معمول با پخش اشک و ترشح غده میبومیا روی سطح ملتحمه و قرنیه از خشکی جلوگیری می‌کند.
از آنجا که بیماران مبتلا به لاگوفتالموس نمی‌توانند ب‌طور عادی پلک بزنند، پماد چشم یا قطره چربی روان‌کننده معمولا هم در طول روز و هم شب استفاده می‌شود. در موارد شدید، ضربه زدن به پلک و استفاده از محفظه مرطوب برای جلوگیری از خشک شدن سطح کره چشم، ممکن است خشکی شدید را برطرف کند. اگر شرایط حاد باشد، تزریق سم بوتولینوم می‌تواند انسداد بهتر چشم را فراهم کند.
درمان‌های دائمی غالباً عصب صورت فلج را هدف قرار می‌دهند. به‌عنوان مثال، ترمیم عصب صورت، یا پیوند عصب بین صورت، می‌تواند عملکرد عضلات پلک را بازیابی کند و همچنین به برقراری تقارن صورت کمک کند. این روش‌ها به‌طور معمول در بیماران مسن استفاده نمی‌شود.
اگر روش‌های معمول جراحی نتوانند شرایط را بهبود بخشند، انتخاب دوم روشی است که به‌عنوان تراسورافی شناخته می‌شود. شامل دوختن پلک‌ها به‌طور جزئی به یکدیگر، برای باریک شدن دهانه پلک است.
به‌طور خلاصه، لاگوفتالموس اغلب در اثر فلج عصب صورت ایجاد می‌شود و در صورت درمان سریع، اغلب سرعت بهبودی خوبی دارد. درک علت برای تعیین اینکه کدام یک از استراتژی‌های درمانی بهترین میزان موفقیت را ارائه می‌دهد ضروری است. درمان بیماری زمینه‌ای باید عملکرد عصب صورت و زیبایی ظاهری را بهبود بخشد، اگرچه متاسفانه شرایطی وجود دارد که ممکن است دشوار باشد.