کیمیا تهرانی
شبکههای اجتماعی دوران شگفتانگیزی را پدید آوردهاند. شرایطی که هم میتواند باعث بالندگی شود و هم عامل گسترش ولنگاری! آنچه رسانه مجازی را از رسانههای حقیقی یک سر و گردن بالاتر میبرد وجود تعامل میان صاحب اثر و مخاطب است. در واقع دوسویه بودن و کنش زایی این رابطه است که نقش فضای مجازی را ر رنگ تر کرده است و گاهی این دو دست در دست هم میگذارند و با همافزایی، امواج سهمگینی را بهراه میاندازند! انگار داشتن دوستان حقیقی کمی قدیمی شده و خیلی افراد تلاش میکنند تا دوستان غیر واقعی زیادی را در دنیای مجازی به دست آورند. بدون شک گفتن جمله «آره عزیزم، من چند هزارتا فالوئر دارم» در میهمانیها به نوعی پزتبدیل شده است.
پز جدیدی در پناه جولان آدمها از هر سن و قشری در فضای مجازی به وجود آمده است و آن پدیدهای است به نام لایک خوردن. از بحثهای مهم سیاسی گرفته تا صاحبان صفحات آموزش خانهداری و مدل گردگیری مطلوب، عرصهای است که میتواند تمام قد زمینه را برای کثرت یا قلت فالوئرها و لایک ها فراهم کند. حتی خیلی افراد در کلکل کردنهایشان تعداد لایکهایشان را یک کلام ختم کلام میدانند. به هر حال دنیای لایکها اگرچه موضوع غیر قابل اغماضی نیست اما ایجاد یک حساب کاربری برای بیشتر دیده شدن آنقدرها هم سخت نیست. چند ابزار ساده و دم دستی که همه از پس آن بر میآیند و ازین قرارند:
علافی
سایتهایی که قابلیت لایک دارند، همگی از نوعی هستند که شما باید مدام در صحنه شان حضور داشته باشید یا اینکه دست کم قبلا در سایتها و نمونه های مشابه برای خودتان اسم و رسمی دست و پا کرده باشید. اگر آنقدر مشغله داشته باشید که مجبور شوید هفتهای یا ماهی یکبار سراغ صحنه بیایید پر لایک شدن خوب جواب نمیدهد.
...