سینماپرس
مهناز محمدی در گفتگویی با رادیو فردا (وابسته به سازمان سیا) اعلام کرد فیلم جدیدش به نام «مادر ـ پسر» از سازمان سینمایی وزارت ارشاد، هم مجوز ساخت دریافت داشته بود و هم پروانه نمایش دریافت داشته است.
به گزارش
سینماپرس، روزنامه کیهان در یادداشتی کوتاه نوشت: مهناز محمدی
که به دلیل فعالیت‌های ضدانقلابی در فتنه 88 به پنج سال زندان محکوم شد، پس از
آزادی از زندان، به تحریک و تشویق و تهیه‌کنندگی محمد رسول‌اف (که خود به‌دلیل
فعالیت‌های ضدانقلابی دو بار در دادگاه انقلاب محکوم شده بود) و با فیلم‌نامه‌ای
از او، فیلم «مادر ـ پسر» را ساخت، در حالی که پیش از آن هیچ تجربه‌ای در ساخت
فیلم‌های بلند داستانی نداشت. فیلم یادشده علی‌رغم ضعف ساختاری به جشنواره‌های
خارجی فرستاده شد و در برخی از جشنواره‌های درجه دو و سه اروپایی، به نمایش درآمد.
فیلم
«مادر ـ پسر» مثل سایر آثار رسول‌اف علاوه بر ساختار بسیار ضعیف، برای اینکه در
جشنواره‌های خارجی مورد توجه قرار بگیرد، تصویری سیاه و کدر و جعلی از جامعه
ایرانی و موقعیت زنان در این جامعه به تصویر کشیده و مردان ایرانی را ظالم و
ستمکار نشان داده بود.
محمدی در گفتگویش با رادیوی سازمان سیا، ضمن توهین به سینماگران ایرانی که اغلب آن‌ها را وصل به «شیر نفت و رانت» خوانده بود، تنها خودش و یکی دو نفر دیگر را مستقل از این فضای آلوده به‌شمار آورد. وی در پایان این گفتگوی فرمایشی، پروانه نمایش وزارت ارشاد را فاقد ارزش دانست و آن را به خواست نیروهای مسلح کشور منوط کرد.
قاعدتا اداره‌ای یا دایره و یا معاونتی در سازمان سینمایی وزارت ارشاد بایستی وجود داشته باشد که برای فیلم‌ها پروانه نمایش صادر می‌کند و شگفت آنجاست که چگونه برای چنین اثر ضدایرانی و سیاه و چرک از دو نفر با سابقه محکومیت امنیتی که هر دو در مصاحبه‌هایشان با رسانه‌های وابسته به سرویس‌های امنیتی و جاسوسی غرب، ایران و مردم ایران و هنرمندان و سینماگران ایرانی را مورد اهانت و هتاکی قرار داده‌اند، مجوز ساخت و پروانه نمایش صادر می‌کند؟!
چندی پیش گروهی از سینماگران در بیانیه‌ای خواستار حذف پروانه فیلم‌سازی از پروسه ساخت فیلم شدند. حالا با این انفعال و فشل بودن شوراهای به‌اصطلاح صدور مجوز ساخت و نمایش، آیا اساسا دلیلی برای بقا یا انحلال چنین نهادهایی که بود و نبودشان با صفر تفاوتی ندارد، به چشم می‌خورد؟
نکته قابل تأمل اینکه همین فرد به‌عنوان یکی از به‌اصطلاح «افتخارآفرینان سینمای ایران» در عرصه بین‌المللی در روز ملی سینما و از سوی جشنواره دولتی فیلم فجر و از کیسه ملت مورد تجلیل قرار گرفت. به‌راستی این چه ظلمی است که ملتی، هم باید مورد توهین و تحقیر این جماعت قرار بگیرند و هم به‌دلیل حضور مدیرانی بی‌مسئولیت در امانت‌داری بیت‌المال، هزینه تجلیل از آن‌ها را بپردازند؟!