نگار حاجیان
حدود دو ماه پیش یکی از دوستان قدیمیام زنگ زد و با خوشحالی خبر ازدواجش را داد. گفت که به دلیل شرایط کرونایی بدون برگزاری جشن سر خانه و زندگیاش رفته. من هم تبریک گفتم و کلی احسنت و آفرین .
قبل از خداحافظی قول داد که چند عکس از جهیزیهاش بفرستد. خیلی استقبال کردم چون دیدن وسایل نوعروس همیشه خوشایند و انرژیبخش است. دقایقی بعد عکسها جلوی چشمم بود. تمام وسایل جهیزیه ساده و شیک بودند و از حق نگذریم پدر و مادرش هیچ کموکاستی نگذاشته بودند؛ سرویس خواب، مبلمان، وسایل آشپزخانه و... همهچیز مرتب بود. پس چرا وسایل دوست تازه عروسم به چشمم نیامد؟ دوباره عکسها را بالا و پایین کردم، مشکل از جای دیگر بود؛ این مدت آنقدر در صفحات مجازی دکوراسیونهای مختلف با مدل آنچنانی دیده بودم که طبیعی بود جهیزیه معمولی دوستم چنگی به دل نزند .
یکی از بدترین عوارض اینستاگردیهای مداوم چیزی نیست جز نارضایتی مزمن؛ وقتی که خواسته و نا خواسته وارد یک مسابقه و مقایسه بیفرجام میشویم دیگر هیچ مادیاتی از لباس گرفته تا چیدمان منزل و سیسمونی نوزاد و حتی غذایی که روزانه تهیه میکنیم آنچنان که باید و شاید راضی و خوشحالمان نمی کند. نتیجه این می شود که مثل یک سرباز خسته دائما در جنگ و جدال بین دنیای واقعی و مجازی به سر میبریم و نتیجه بدتر آنکه تمام دغدغه و دلمشغولی ما میشود چه بخرم، چه بپوشم و چه بخورم!
برو جان بابا به اخلاص پیج!
شب قدر است. فضای مجازی پر است از التماس دعا و طلب حلالیت و... من هم که میخواهم از خیل مشتاقان جا نمانم عکسنوشتهای تهیه میکنم و به اشتراک میگذارم بین دعا و نیایش هم هرازچندگاهی سری به گوشیام میزنم. چند نفر عکسم را پسندیدهاند؟ چند نفر نظر دادهاند؟ چرا فلانی که من مدام پستهایش را لایک میکنم بی تفاوت از کنار پست جدیدم گذشته است؟
سؤال اصلی این است که اگر برای تعظیم شعائر الهی از این فضاهای نو ظهور استفاده میکنیم و به قول خودمان میخواهیم به وظیفهمان عمل کنیم پس چر اینقدر به نظر دیگران وابستهایم؟
در فرهنگ و باورهای دینی ما اخلاص جزء مهمترین ارزشهای معنوی است اخلاص همان طور که همه میدانیم انجام کاری برای رضای خالق است نه خوشامد مخلوق و از قضا اینستا و غیراینستا هم نمیشناسد .
وقت را غنیمت دان آنقدر که بتوانی
اگر اهل خطابه و سخنرانی هم نباشیم بازهم در باب اهمیت وقت و ارزش آن میتوانیم به اندازه یک سخنران حرفهای حرف بزنیم .
وقت طلاست اما نه! حتی قابل مقایسه با طلا نیست. چون طلا را با پول میشود خرید ولی دقیقهها و ساعتهای از دست رفته را با هیچ دلار و ریالی نمیتوان خرید. آنوقت همین من و شمای آگاه از ارزش وقت چه ساعاتی را که دست ودل بازانه نثار گشتوگذار در فضای مجازی نمیکنیم. گشتوگذاری که عموما جز اتلاف وقت و انرژی، بینظمی و عدم تمرکز ارمغانی برایمان نخواهد داشت .
این موضوع در مواجهه با پدیدههای جدید از جمله رسانههای نوظهور و حفظ و حراست از سرمایههای مادی و معنوی ضرورتی دوچندان مییابد .
توجه به همخوانی یا عدم همخوانی آورده این رسانه ها با فرهنگ دینی و ایرانی و اسلامی ما بایستهای بدون چون و چراست. حواسمان باشد ارزشهای اخلاقی که در طی سالیان طولانی در وجودمان نهادینه شده آماج طوفان بیرحم این فضاها واقع نشود و دزدی که اتفاقا با چراغ آمده در این فضای بیدر و پیکر و خیلی شلوغ اموال و داراییهای معنویمان را به تاراج نبرد.