شبهه‌ای در حال حاضر در مدارس و دانشگاه‌ها پخش می‌شود با این مضمون که «بالأخره ما باید زندگی کنیم یا نه؟ با قرآن و کتاب دعا و مفاتیح که نمی‌شود زندگی کرد و مملکت را اداره کرد...»
پاسخ شبهه:
متأسفانه این نگاهی است که حاکم بر بعضی از مسئولین هم می‌باشد.
و اما در پاسخ باید گفت: مشکل در تفاوت نگاه به تعلیم و تربیت قرآنی در مقابل تعلیم و تربیت غربی است. قرآن و ادعیه و روایات در واقع مدیریت امور را به ما یاد می‌دهد.
مدیریت فکر، مدیریت اجتماع، مدیریت سیاست، اقتصاد، تجارت، تعلیم و تربیت، دانشگاه، هنر، ورزش، و... مدیریت همه عرصه‌ها را یاد می‌دهد. با سیر در قرآن کریم از آیات حق می‌توانیم به حکمت برسیم.
از حکمت به راهبرد می‌رسیم.از راهبرد به راهکار می‌رسیم.از راهکار به ابزار، دست پیدا می‌کنیم و می‌توانیم بسیاری از دستاوردهای ابزاری را کشف کنیم.
در واقع علوم جدید، علم ابزارند و برای رسیدن به آن باید مدیریت دانش را از قرآن بگیریم. علم در قرآن یعنی علومی که فکر و اندیشه را اداره می‌کند. علومی که به انسان نورانیت می‌دهد.
اما دانش ابزار، که غرب به آن علم می‌گوید نه تنها بشریت را نجات نمی‌دهد بلکه بیشتر اسیر خود می‌کند.از نظر علم غربی، همه چیز نسبی است. علم نسبی است. اخلاق نسبی است. صداقت و زیبایی نسبی است.
اما از منظر علوم قرآن، خلقت الهی و حقایق و آیات جمال و جلال و یقینیات نسبی نیست. در علوم حسی همه چیز نسبی است، اما علومی که به حس مربوط نمی‌شوند نمی‌تواند نسبی باشد.
تعلیم و تربیت قرآنی فکرها را مدیریت می‌کند و ما را مجهز می‌کند. اسلام با دانش ابزار مخالف نیست به شرط آن‌که مدیریت فکری در تمامی رشته‌ها به دست قرآن و روایات باشد.
چهارده معصوم‌علیهم‌السلام آمده اند تا ما را بر زندگی و حیات، مدیر کنند نه این‌که دانش ابزار را به ما بیاموزند. هرچند که در تمامی علوم سرآمدند.
اگر مدیریت فکر در اختیار اندیشه‌های قرآنی و اسلامی باشد، متوجه خواهیم شد که با قرآن و کتاب و دعا می‌شود حتی خیلی بهتر زندگی کرد و مملکتی را اداره کرد.
این مدیریت، در اصطلاح قرآنی، ولایت است. الله ولی الذین آمنوا... قرآن و مفاتیح، ولایت زندگی را به ما می‌دهد. لذا روح هر عبادت با ولایت است و هیچ اعمال عبادی بدون ولایت قبول نیست.
مثلا در رشته اقتصاد، چه اقتصادی را خداوند می‌پسندد؟ مدیریت قرآن در اقتصاد، می‌شود اقتصاد مقاومتی. مدیریت قرآن در روابط بین‌الملل، می‌شود بی‌اعتمادی به غرب و استکبار.