لقمان حکیم گوید: روزی در کنار کشتزاری از گندم ایستاده بودم؛ خوشههایی از گندم که از روی تکبر سربرافراشته و خوشههای دیگری که از روی تواضع سر به زیر آورده بودند، نظرم را به سوی خود جلب کردند. هنگامی که آنها را لمس کردم، بسیار تعجب نمودم؛ خوشههای سر برافراشته را خالی از دانه و خوشههای سر به زیر را پر از دانههای گندم یافتم. با خود گفتم در کشتزار زندگی نیز چه بسیارند سرهایی که بالا رفتهاند، اما در حقیقت خالیاند...