حسین شمسیان
هميشه بوده‌اند کساني که در وقت اقدام و عمل، روزگار را به بطالت يا کج‌روي گذرانده‌اند و در وقت حساب، چون حرفي براي گفتن و پاسخي براي مطالبات به‌حق از مسئوليتشان نداشتند،خود در قامت و کسوت مطالبه‌گر در آمده، با صاحبان حقوق بر زمين مانده، هم‌صدا شده‌اند!
اين يکي از عجيب‌ترين و در عين حال رايج‌ترين رفتارهاي اين جماعت است و در تاريخ هم نمونه‌هايي داشته است که از جمله برجسته‌ترين آنها، مطالبه ناحق طلحه و زبير از امام عليعيله‌السلام و پاسخ روشنگر و تاريخي حضرت به آنها ـ و به همه نسل‌هاي آينده
ـ است. وقتي آنها به ناحق و بعد از 25 سال، گريبان حضرت را براي همه ناملايمات
و از جمله براي خونخواهي خليفه سوم گرفتند، حضرت آنان را اينگونه توصيف فرمود: «ااينان
حقى را مى‌خواهند كه خود ترك كردند، و خونى را مى‌طلبند كه خود ريختند... بايد از خودشان خونخواهى كنند، و نخستين عدل آنان در حكم
اين است كه عليه خود حكم كنند.»
اين پاسخ روشنگر و تاريخي، براي همه آن‌هاست که به جاي عمل به وظيفه، حق را در ديگران مي‌جويند و فرياد «دزد دزد» سر مي‌دهند.
ماجرا وقتي تلخ‌تر مي‌شود که ببينيم مسئولاني بر خلاف تکليف قانوني و شرعي خود، از مشکلات و معضلات جامعه بي‌خبرند! و وقتي هم که زنگ خطري در کنار گوش آنان نواخته مي‌شود به جاي تأسف از بي‌خبري و تلاش براي جبران، خود لب به اعتراض مي‌گشايند و حقي را که خود ضايع نموده‌اند، مطالبه مي‌کنند! اما از چه کسي!؟ از مردمي که خود آسيب ديده بي‌خبري و کوتاهي‌ها هستند!؟
در آخرين ماه‌هاي دولت يازدهم، هفته قبل پرده از يکي از آسيب‌هاي اجتماعي برداشته شد و وجدان عمومي جامعه نسبت به مشکلات جانکاه و تکان‌دهنده به شدت متاثر و ملتهب شد.
اما واکنش مسئولان محترم با آنچه انتظار مي‌رفت همسويي نداشت و حاکي از آن بود که بايد جايي بيرون از دولت دنبال مقصر گشت و اساسا هيچ مسئوليتي متوجه دولتمردان محترم نيست! بلکه آنها نيز مثل يک شهروند عادي به اين وضعيت معترض هستند!
اما چرا چنين است!؟چرا کساني در جايگاه مسئولان دولت حاضر نيستند مسئوليت کارشان را به عهده بگيرند و از مردم به خاطر شرايط نامطلوبي که به آنان تحميل کرده‌اند عذرخواهي کنند و قول جبران و اصلاح امور را بدهند!؟
...