مدیر مسئول
بحث آسیب‌های اجتماعی هر از گاهی در جامعه با انتشار تصاویر یا گزارشی از یک رخداد تلخ در جامعه پررنگ می‌شود و برای چند روزی احساسات و عواطف عمومی را جریحه‌دار می‌کند و معمولا بدون حصول نتیجه‌ای منطقی با اقدامات گذرا و مسکن‌وار به حال خود رها می‌کنند. یکی از تبعات تلخ و بسیار خطرناک این نوع طرح موضوع، ناامیدی مردم، احساس از دست رفتن همه چیز و احساس این‌که «از دست هیچ‌کس کاری برنمی‌آید.» است. این مهم‌‌ترین و خطرناک‌ترین خروجی طرح غلط یک موضوع در بستر اجتماع است. معمولا با طرح این مشکلات و آسیب‌ها، عواطف و احساسات جامعه به سوی زیان‌دیدگان و محرومان آن معضل اجتماعی موردنظر، سوق پیدا می‌کند و در کوتاه زمانی اتفاقاتی برای رفع آن مشکل از افراد خاص صورت می‌گیرد بدون آن‌که ریشه‌ها و عوامل رخداد آن حوادث ارزیابی و برطرف شود یعنی جامعه عادت می‌کند که به معلول‌ها بپردازد نه به علت‌ها؛ و چون با رفع یک معلول وجدان عمومی جامعه برای مدت کوتاهی آرامش و آسایش پیدا می‌کند، این تلقی به وجود می‌آید که کاری انجام شده اما بعد از دو یا سه بار یا چند بار تکرار این نوع خبرها، جامعه احساس می‌کند که هر چه تلاش می‌کند به جایی نمی‌رسد و ناامیدی، عصیان و خشم جای آن احساس آن احساس آرامش قبلی را می‌گیرد.
این نشان می‌دهد که پرداختنبه معلول‌ها خیلی زود، نتیجه معکوس می‌دهد. هر چند معنی این حرف، رها کردن معلول‌ها و آسیب‌دیده‌ها، زیان‌دیده‌های مشکلات اجتماعی نیست اما اگر جامعه به این فرهنگ به این سطح از اگاهی برسد که به جای پرداختن به معلول‌ها به طور دائم مطالبه رفع علت مشکلات مردم را بکند همه آن معلول‌ها و معلول‌های آتی که هنوز درگیر مشکلات نشده‌اند، از مخاطرات و آسیب‌ها نجات خواهند یافت...