حسنی احمدی
علی نگاهی به جمعیت که در مسجد نشستهاند کرد و از منبر بالا رفت و پس از حمد و ثنا گفت: ای مردم گناهان بر سه گونهاند:
گناهی که آمرزیده شده است.
گناهی که آمرزیده نشده است و گناهی که صاحبش هم امید بخشش دارد و هم ترس از عدم بخشش.
حبه عدنی که در میان جمعیت نشسته بود گفت: ای امیرمؤمنان آنها را برای ما شرح بده؟
علی گفت: گناهی که آمرزیده است آن گناهی است که خداوند بندهاش را به خاطر آن به بلاها مبتلا و مجازات کند. پس خدا بردبارتر و کریمتر از آن است که بندهاش را دوباره مجازات کند.
اما گناهی که آمرزیده نشده است: عبارت است از ستمهایی که بعضی از انسانها بر بعضی میکنند. در واقع هیچ ظالمی بدون مجازات نمیماند گرچه آن ظلم زدن مشتی به مشتی یا مالیدن دستی بر دستی و یا شاخ زدن شاخداری به بیشاخ باشد. پس خداوند برای بندگان از یکدیگر قصاص میگیرد تا ستمی از کسی بدون مجازات نماند. سپس خداوند در روز قیامت آنها را برای حسابرسی زنده کند.
علی لحظهای سکوت میکند و میگوید و اما گناه سوم:
گناهی است که خداوند آن را پوشانده است و توبه را بر صاحبش ارزانی فرموده است و گنهکار به گونهای شده که از گناهان خود ترسان و به رحمت خدا امیدوار است. ما برای چنین گنهکاری همان حال را داریم که خودش همان حال را دارد که عبارت از ترس از عذاب و امید به رحمت الهی باشد.