گردآوری و تنظیم: مریم سیادت
معمولا آواز دهل شنيدن از دور خوش است. خيلي از ما مشتاق زندگي در آن‌سوي مرزهاي جغرافيايي سرزمين مادري هستيم بدون اين‌که از ريز و درشت‌هاي قوانين آن‌جا اطلاع داشته باشيم و تصورمان بر اين است که تمام آرزوها و آمال ما در آن‌جا به سر منزل مقصود مي‌رسد. غافل از آن‌که آن‌ها هم براي خودشان قوانين سختگيرانه‌تري نسبت به مملکت ما دارند و همين پاي‌بندي‌هاي سختگيرانه سبب شده نظام آن‌جا کاملا منظم و مرتب به نظر ما برسد. در اين مجال به خوب و بدهاي ينگه دنيا مي‌پردازيم که حاصل تجربيات دوستاني است که روزگاري در غرب زندگي کرده‌اند.
خودسوزی «امید» در استرالیا
خودسوزی یک ایرانی در کمپ «نائورو» در استرالیا به روایت ای ـ بی ـ سی نیوز:
یک پناهجوی ایرانی به نام امید در نائورو از نامیدی و عصبانیت خودش را سوزاند. سه سال شده بود که امید همراه با همسرش و دوستانش در کمپ به سر می‌بردند..یکی از شاهدان، ماجرای حادثه را اینگونه توضیح داد:
«امید در حال ملاقات با اعضای سازمان ملل خیلی عصبانی و پریشان شد و تلاش می‌کرد که اثبات کند شرایط انسانی زندگی در آن‌جا وجود ندارد اما فایده‌ای نداشت و خودش را سوزاند. هیچکس کمکش نکرد، هیچکس آمبولانس درخواست نکرد، فقط به پلیس زنگ زدند و فرار کردند. بالأخره امید را به بیمارستان بردند، ولی متاسفانه نتوانستند سوختگی درجه 3 او را درمان کنند و از دنیا رفت.امید و همسرش پری در تهران با هم آشنا شدند. این دو می‌خواستند یک زندگی خوبی با هم بسازند ولی فکر می‌کردند که چنین چیز در ایران ممکن نیست لذا خواستند به جایی بهتر بروند. و با هم به استرالیا رسیدند. پری می‌گوید: امید داشتیم که وقتی به استرالیا برسیم، فرصت داشته باشیم یه زندگی خوب بسازیم» ولی در واقع چنین چیزی را پیدا نکردند. پری در ادامه می‌گوید:در کمپ نائورو جایی برای غذا پختن و لباس شستن نبود و تماس با خارج نائورو خیلی محدود بود. توهین و بد رفتاری به زودی شروع شد، بعضی از پناهجویان خدماتی برای افسران انجام می‌دادن مثل خدمات جنسی تا بتوانند چند دقیقه بیشتر در حمام باشند.»
امید و پری در این محیط سه سال زندگی کردند، و یک روز چند نفر از سازمان ملل به نائورو آمدند و به پری گفتند که کیفیت زندگی پناهجویان خوب است و معنای آن این بود که از آن‌جا منتقل نمی‌شوند.
بعد از مدت کوتاهی امید پیش نمایندگان سازمان ملل رفت و گفت «آیا می‌خواهید بدانید حالمان چطوره؟ ما این قدر خسته شدیم که دیگر نمی‌توانیم تحمل کنیم» و در آن لحظه به نشانه اعتراض، بدن امید شعله ور شد.
۲۴ ساعت طول کشید تا آمبولانس هوایی از بریزبن به بیمارستان نائورو رسید، سفری که بیشتر از ۶ ساعت طول نمی‌کشد. در بیمارستان بریزبن امید از دنیا رفت و جسدش را به ایران فرستادند.
روانشناسان گفتند که پری نباید در نائورو بماند چون خیلی اذیت شده، ولی دولت قبول نکرد.
پری می‌گوید: «هر ثانیه برایم مثل یک سال می‌گذرد، دیگر هیچ امیدی ندارم». دولت نائورو درباره خود سوزی امید گفت که یک تظاهرات سیاسی بوده و قیمتی برای چنین کاری وجود ندارد.
چند چوق جریمه در استرالیا
جرایم جالبی در استرالیا از رانندگان گرفته می‌شود:
بلند کردن صدای موسیقی در ماشین
نیو ساث ولز؛ ۲۰۰ دلار (مرکز نیو ثاث ولز سیدنی است)، در کویزلند؛ ۱۷۵ دلار
بوق خداحافظی:
نیو ساث ولز؛ ۲۹۸ دلار و در ویکتوریا؛ ۲۸۲ دلار
کثیف بودن پلاک ماشین:
در نیو ساث ولز: ۴۱۵ دلار جریمه و کسر ۳ امتیاز از گواهینامه و در ویکتوریا؛ ۱۶۱ دلار جریمه و کسر ۳ امتیاز
یکی دیگه هم هست:
خوابیدن تو ماشین در حالت مستی
جریمه تا سقف ۱۴۰۰ دلار و ۱۰ ماه تعلیق گواهینامه؛ حتی اگر سوئیچ روی ماشین نباشد و گاهی باید ثابت کنی قصد رانندگی نداشتی!
اوج فرهنگ در استرالیا
عکس‌هایی از قطار شهری سیدنی و ملبورن
چند وقت پیش یک استرالیایی عکسی را منتشر کرد که زیر عکس نوشته:
my mate sat in shit on the train to work
دوستم توی قطار سیدنی در مسیر به محل کارش روی مدفوع نشست!
این در حالی است که چندی پیش شهردار سانفرانسیسکو نیز از کثرت مدفوع در خیابان گلایه مند بود. و این‌ها فقط نمونه‌های کوچک آن است.
برای اطمینان بیشتر، با زبان انگلیسی سرچ کنید. دیوانه کننده است و مطمئن می‌شوید که بوی ادرار و مدفوع انسان و سگ و بوی گند بالا آوردن در استکهلم و سیدنی و لندن و پاریس و نیویورک و... یک روال عادی است.