صهبا
تکنولوژی از آن آش‌های خاله است، چه به مذاقمان خوش بیاید چه نیاید، پایمان نوشته‌اند .هر روز مجازی زندگی می‌کنیم، می‌جنگیم، می‌میریم و به دنیا می‌آییم.
قدیم‌ترها کتاب که دست می‌گرفتیم، داستان که می‌خواندیم، تخیل می‌کردیم. لابه‌لای کلمات به پرواز در می‌آمدیم و اوج می‌گرفتیم، گاه اشک می‌ریختیم وگاه پای قهرمان داستان جان می‌دادیم.
حالا اما به لطف تکنولوژی، خودمان تن به تن می‌جنگیم، می‌کشیم و گاه کشته می‌شویم و البته کاملا مجازی! و باز روز از نو و دوباره روزی دیگر، مجالی دیگر و مجازی دیگر. ولی هر بار آدم متفاوتی می‌شویم؛ هر روزی که برما می‌گذرد، بی‌حوصله‌تر، اندوهگین‌تر، خشمگین‌تر و نگران‌تر از دیروز هستیم اما این‌بار کاملا حقیقی! حالا این‌که مجازی عمل کنی ونتیجه‌اش را کاملا حقیقی احساس کنی، اوج معجزه تکنولوژی است .
این روزها همه ما یک خانه مجازی داریم و از قضا یواشکی توی دلمان دوستش هم داریم. جای پلاک خانه عکسی معنا‌دار می‌چسبانیم و هر آن کس را که برایمان عزیز است، به خانه دعوتش می‌کنیم. در این خانه خواهر و برادرانی داریم و مهمان‌هایی از را‌ه‌های دور؛ حتی گاهی از پشت دریاها و گاهی عزیز دلی داریم جامانده دردیروزها.
هر روز استکان چایمان را دست می‌گیریم و ساعتی را در این خانه می‌گذرانیم. خانه گاهی شلوغ و به هم ریخته است، گاهی آرام و بی‌صدا. گاهی هم دلمان پر است، خسته‌ایم، از دنیا بریده‌ایم، بابت اندوهی گلویمان تنگ است و از غصه‌ای چشمهایمان نمناک. گاهی در آستانه در می‌نشینیم؛ گریه سر می‌دهیم، داد می‌زنیم و شکوه می‌کنیم، شاید حال وهوای خانه آراممان کند، زنده‌مان کند...
اهالی این خانه، همه صدایمان را می‌شنوند، یکی دست روی شانه‌مان می‌گذارد و با ما همدل می‌شود، یکی از خانه بیرون می‌زند تا هوایی بخورد، دیگری کوله‌بارش را جمع می‌کند و راهی فضایی دیگر می‌شود، یکی هم ساکت است تا شاید غائله زودتر ختم به خیر شود؛ هر چه باشد نان و نمکی که با هم خورده‌ایم حرمت دارد.
تکنولوژی اما فکر همه چیز را کرده؛ حالا که قرار است در عین نزدیکی دور از هم باشیم ،چشم‌های همدیگر را نبینیم، از گرمای دست‌های هم جانی دوباره نگیریم و تارهای سپید موهای عزیزی را نوازش نکنیم، یک مشت شکلک بی‌حس و حال در دامانمان ریخته تا کمتر حرف بزنیم. اتفاقا چقدر هم گاهی به موقع از مخمصه نجاتمان می‌دهند. شکلک‌هایی که روح ندارند و شاید این مائیم که نا‌خواسته به آن‌ها شبیه‌تر، از هم دورتر، و در خودمان تنهاتر می‌شویم !!
شاید هم ما، روزی قفسی مجازی بسازیم و بعضی آزادی‌های تکنولوژی را در آن زندانی کنیم و حرمت‌های کهنه وخاک‌گرفته فرهنگمان را از صندوقچه‌های از مد افتاده‌مان در‌آوریم!
...هرچه باشد این‌جا خانه است و برای همه دوست داشتن این‌جا عادت شده.