گردآوری و تنظیم: مریم سیادت
تاریخ ورود دانشجویان ایرانی به کشور هندوستان به سال‌ها قبل از آغاز انقلاب اسلامی باز می گردد، اما با شروع انقلاب و طی چند سال اخیر، شمار دانشجویان ایرانی مقیم شهرهای هندوستان به مراتب افزایش چشمگیری یافته است، به گونه‌ای که یکی از جدیدترین آمارها این تعداد را بالغ بر ۱۰ هزار دانشجو برمی‌شمارد اما به واقع وضعیت تحصیل و زندگی دانشجویان ایرانی در شبه‌قاره هند در شأن یک ایرانی هست؟
متأسفانه بسیاری از دانشجویان ایرانی مقیم هندوستان با ورود به این کشور، جذب آداب و فرهنگ و سنن غیر‌اسلامی این کشور شده و پس از مدتی روی بازگشت به وطن و دیدار خانواده‌های خود را ندارند. وضعیت نامناسب معیشتی و مهاجرت بی‌برنامه برخی دانشجویان سبب شده آن‌ها برای گذران زندگی خود در این کشور به مشاغلی روی آورند که حتی اقشار پایین اجتماعی هند نیز از انجام آن سر باز می‌زنند.
تعدادی از دانشجویان نیز به علت بی‌اطلاعی و عدم تسلط به زبان انگلیسی جذب دانشگاه‌هایی که مورد تأیید وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و وزارت بهداشت نیست، می‌شوند و بهترین سال‌های زندگی خود را تلف می‌کنند.
در سال 1395 نیز، حدود 120 نفر از دانشجویان کشورمان که برای ادامه تحصیل در رشته‌های پزشکی و دندانپزشکی پس از طی مراحل قانونی در دانشگاه‌های کشور هند ثبت‌نام کرده بودند، با رأی دیوان عدالت دانشگاهی هند به دلیل عدم شرکت در آزمون «نیت» neet از ادامه تحصیل در دانشگاه‌های این کشور محروم شده‌اند. البته وزارت بهداشت مدعی است چند سال پيش به علت پايين بودن كيفيت فارغ‌التحصيلان اين دانشگاه دندانپزشکی، آن را فاقد اعتبار اعلام كرده بود.
هنوز مشخص نیست که ورود نسبتا زیاد دانشجویان ایرانی به دانشگاه‌های هند به چه سبب و با چه هدفی روند نامتعارف و رو به رشدی را به خود دیده است، در‌حالی‌که به گفته دانشجویان ایرانی، سطح کیفی بیشتر دانشگاهای هندوستان بسیار ضعیف‌تر از دانشگاهای ایران و در سطح اساتید، کتب و شرایط امتحانی نیز ایران بسیار برتر از هندوستان است.
یکی از دانشجویان ایرانی مقیم هند می‌گوید: شماری از دانشجویان به دلیل بی‌بندوباری‌های اجتماعی و اخلاقی در باتلاق این کشور غیر‌اسلامی فرو‌رفته‌اند و بسیاری از آن‌ها نیز به انواع مواد مخدر و مشروبات الکلی معتاد شده‌اند.
بسیاری از دانشجویان نیز پیش از سفر به این کشور، از طریق دوستان و سایت‌های اینترنتی از وضعیت بد و سطح پایین دانشگاه‌های این کشور باخبر هستند اما به امید «سکوی پرتاب بودن دانشگاه‌های هند به سمت کشورهای اروپایی»، حاضر به پذیرش این ریسک بزرگ حتی به قیمت آینده خود، هستند.
«حسین» دانشجوی ترم آخر کارشناسی ارشد «بازرگانی» می‌گوید: برخورد پلیس با افراد خارجی بسیار بد و شکننده است، آن‌ها رفتار نامناسبی با ما دارند. متأسفانه اخیرا رفتارهای نامناسب با ایرانیان به ویژه دانشجویان ایرانی افزایش یافته و با تهدید آن‌ها به اتهام حمل مواد مخدر به طور آشکار از این دانشجویان باج‌گیری می‌کنند.
چالش قضای حاجت
دسترسی به سرویس بهداشتی در هند به چالشی جدی تبدیل شده چنان‌که سیاست‌مداران این کشور می‌خواهند با آن دست و پنجه نرم کنند. هر دو حزب کنگره و بهاراتیا جاناتا در مبارزات انتخاباتی اخیر خود قول داده بودند که به قضای حاجت هندی‌ها در فضای باز پایان دهند.
یکی از شعارهای انتخاباتی نارندرا مودی، نخست‌وزیر تازه انتخاب شده هند از حزب بهاراتیا جاناتا این بود: «اول دستشویی، بعد معبد».
و جئرام رامش، وزیر پیشین کشاورزی از حزب کنگره تأکید کرده بود بهداشت درست به اندازه به جا آوردن مراسم پوجا (مراسم دینی هندو) مهم است.
حکومت هند برای ساختن دستشویی در خانه‌ها یک نوع یارانه در نظر گرفته است. این مسئله حتی موجب پیدایش کمپین‌هایی برای «بیداری در نظافت و بهداشت» شده بود. در سال ۲۰۰۵ در ایالت هاری‌یانا شعارهایی مثل «بدون دستشویی، بدون عروس» معمول شده بود که به معنی آن بود که به دامادهایی که خانه‌هایشان دستشویی ندارد، زن داده نمی‌شود.
یک بنیاد به نام گیت هم کمک‌های مالی برای ایجاد سرویس‌های بهداشتی تخصیص داده، توالت‌هایی که بتواند بدون اتصال به آب، فاضلاب و برق، فضولات انسانی را بازیافت و در جا قابل استفاده کند.
نمایشگاه «توالت معقول» که به وسیله این بنیاد در دهلی برگزار شده، محصولاتی را به نمایش گذاشته که روی سقف آن یک پَنِل نوری قرار دارد که با برق آن یک دستگاه، مدفوع را به کود تبدیل می‌کند. و یکی دیگر می‌تواند با یک سیستم خودکار بهداشتی خیسی و نم را استریل و به آب تبدیل کند.
به جز مسئله فقر و کمبود دستشویی در خانه‌ها، یکی از دلائلی که معمولا برای توضیح قضای حاجت هندی‌ها در فضای باز ارائه می‌شود، سنت‌های ریشه‌دار فرهنگی در این مورد است که در بخشی از آن جامعه پذیرفته شده است.