به عشق رهبر چه تماشایی شد!

کیمیا تهرانی

دوباره بازی‌های مضحک و نخ‌نما شده‌ای مثل تحریم ، تهدید ، ترور دانشمندان هسته‌ای ، راه‌اندازی بحران‌های اقتصادی ، تلاش برای ایجاد تنش‌ها و بحران‌های داخلی نقش برآب شد و اهریمن با سیلی ملت روانه جهنم شد. در جشن انقلاب همه آمده بودند. حتی ترامپ و نتانیاهو و آل‌سعود؛ با قامت های مضحک و خمیده و در هم شکسته. از مردان و زنان سالخورده ای که در دهه 40 و 50 علم مبارزه با رژیم طاغوت را بر دوش داشتند تا نسل سوم و چهارم انقلاب . از جانبازان ویلچرنشین گرفته تا سالمندانی با عصا یا کپسول اکسیژن و جوانان و نوجوانان پر شر و شور با شیرین‌کاری هایشان. در ایران در هر سالگرد شاهد حضوری هم وزن حضور مردم در «انقلاب اول» هستیم و از قضا دنیا هم در هر سالگرد، به خیابانهای منتهی به «میدان آزادی تهران»- و مشابه آن در سایر شهرستانهای کشور- به چشم «شاخص» ادامه انقلاب نگاه کرده و دست آخر در هر 22 بهمن به این جمعبندی می رسد که «انقلاب ادامه دارد». چه کسی می تواند یک ملت را سی و چهار سال پس از پیروزی انقلاب اینگونه به صحنه آورد؟ هر که این مغناطیس عظیم را درون خود می یابد و تجلی‌اش را در این روز باشکوه می بیند، بدون درنگ می گوید «خدا»!