کد خبر: ۱۴۲۳
تاریخ انتشار: ۱۱ دی ۱۳۹۶ - ۱۹:۰۷
پپ
صفحه نخست » سبک زندگی



گلاب بانو

هر کاری کردیم و هر چقدر به مغزهایمان فشار آوردیم اسمش یادمان نیامد که نیامد. مادر یک عکس با گوشی قدیمی درب و داغانش گرفته بود که به ما نشان بدهد، برای ما هم خیلی آشنا بود، تازه نهار دستپخت مامان خانم را با تمام قوت و قدرت، اول با چشم و بعد با دهان، بلعیده و پایین داده بودیم ، واقعا دست پخت مادرحرف نداشت مخصوصا با آن ترشی‌هایی که دستورش را از کبری بندری گرفته بود و مثل یک راز با خودش این طرف و آن طرف می‌برد و هرچه می‌گفتند چیست؟ فقط نگاه می‌کرد و می‌گفت: شما بخورید چکار دارید ؟ هر وقت هر چقدر خواستید من برایتان درست می‌کنم.

اوایل ازدواجمان سیمین می‌خواست این دستور ترشی مرغوب و عالی را گرفته و برای مادرش بفرستد، هوا رفتیم و زمین آمدیم اما مادر در قبال هیچ تقاضا و من بیمیرم و خدای ناکرده تو بمیری، هیچگونه اطلاعاتی در این زمینه نداد، عقلمان را با عیال روی هم ریختیم و یک کاسه ترشی مادرانه کنار دستمان گذاشتیم و خوردیم و درباره موادی که حدس می‌زدیم ممکن است چه باشد، حدسیات خودمان را نوشتیم و به جای نسخه مادر، برای مادر سیمین فرستادیم، چشمتان روز بد در تمام بیست و چهار ساعتش نبیند! الم شنگه ای به پا شد. ترشی آن طور که باید از کار درنیامد و آبرویمان پیش مادر زن جان رفت! و چند کادو و مقدار زیادی ببخشید اشتباه شد! تقدیم کردیم تا شر غائله خوابید!

از صبح که عکسش را دیدیم فکر کردیم، مواقعی هم که ما فراموش می‌کردیم مادر یادآوری می‌کرد می‌گفت: کار آفرین برتر است و خیلی معروف است چند کارخانه و مدال و جایزه دارد. مادر سفارش کرده بود داداش میلاد برایش یک فلش بگیرد تا تمام برنامه‌هایش را ضبط کند. مادر می‌گفت: آدم خیلی خوبی است و خیلی پول دارد! قرار است یک برنامه جدید در تلوزیون داشته باشد و ما را امروز غافلگیر کند!

من گفتم: آخر مادر جان قربان آن قد کوتاهت بروم که سایه سر ماست! پول که تعیین نمی‌کند چه کسی خوب است و چه کسی بد؟ سیمین زودتر از آن‌چه فکرش را بکنید حرفم را تأیید کرد، اما بعدش گفت: مثلا فرهاد پول ندارد اما آدم خوبی است! نمی‌دانم این تعریف از من بود یا تخریب من؟ ولی به هر حال و از روی ناچاری لبخندی به پهنای صورتم زدم که مثلا نظر لطف توست عزیزم!

من مدتی به دیوار گچی روبرو خیره شدم و از نقش و نگارهای گچ‌بری اوس محمود معمار بالا و پایین رفتم تا توی مسیر گل‌ها و برگ‌ها و انگورهای آویخته از ستون گچ‌بری شده چیزی به خاطر بیاورم اما نشد. برادرم چند سالی از من کوچک‌تر بود و او هم داشت بابت خاطرات مشترکی که بعد از داخل آدم شدن، با هم داشتیم به مغز مبارکش فشار می‌آورد. اما اس.ام. اس‌ها و پیامک‌های گاه و بیگاه نامزدش نمی‌گذاشت حواسش را جمع کند و هر بار می‌خواست کمکی بکند و گوشه خاطرات ما را بگیر و هل بدهد، مجبور می‌شد یک گزارش کار از اوضاع موجود برای همسر محترمش تایپ کند و کلا از همه چیز دور می‌شد.

گفتم: خب برادر من دوربی گوشی‌ات را روشن کن و بگذار یک گوشه انگار که زن داداش در میان ماست هم خیال او راحت می‌شود هم خیال ما!

میلاد گفت که نامزدش در یک مهمانی خانوادگی رودروایسی دارد و نمی‌تواند بنشیند و فکر کردن ما را تماشا کند مجبورم اینطوری برایش بگویم وگرنه دلخور می‌شود، خودت هم که دستت توی خرج است و خوب می‌دانی وقتی خانم‌ها دلخور بشوند چقدر زندگی هزینه بر می‌دارد مخصوصا که الان در دوره نامزدی هستیم هزینه‌ها شامل پدر و مادرش هم می‌شود پس چرا سری را که درد نمی‌کند دستمال ببندیم؟

به هر حال چند ساعت بعد برنامه این آقای مجری شروع می‌شود و ما آقای معروف گمنام مادر را می‌بینیم. سری به علامت تأیید تکان دادم و گفتم: واقعا نشان دادی وقت زن گرفتنت بود! مادرم گفت: شاید از همکارهایت باشد که قبلا با هم در یک جا کار می‌کردید و همسرم با اشاره به این‌که پس چرا من ندیدم در رد این مطلب کمک کرد! راست هم می‌گوید او تمام همکارهای مرا از نزدیک و دور دیده است اصلا یکی از شرایط ازدواجش با من هم همین مسأله بود که در تمام مدت کاری و اداری و تا قبل از بازنشستگی همکارهای مرا بشناسد، با بعضی از متأهلین‌شان هم رفت و آمد خانوادگی داشتیم و گاهی به اتفاق همسران‌مان به خانه هم مهمانی می‌رفتیم .

به مادر گفتم: من هم یادم برود روزی کی و کجا؟ با چه کسی همکار بوده‌ام سیمین جان محال است یادش برود او تک تک دوستان مرا می‌شناسد.آن مرد پول دار کار آفرین نمونه آشنا بود حالت چشم‌هایش ،حالت موهایش و آن لکه سفیدی که روی موهای سرش بود! یعنی شبیه کسی بود که ما می‌شناختیم اما هیچ‌گونه نسبت و تناسبی نمی‌توانست با او داشته باشد این کجا و آن کجا؟ پسر همین کبری بندری دوست جان جانی مادرکه روزگاری در محله قدیمی ‌همسایه بودند،کبری بندری سه پسر داشت که بعد از جنگ و از دست دادن همسرش در یک موشک باران بچه ها را به دندان گرفته بود و آمده بود تهران، اولش انگار در خانه مردم شستشو و رفت و روب می‌کرده تا خرجی‌اش را در بیاورد بعد انگار به پیشنهاد مادر و یکی دو تا از دوستانش که با هم آن موقع ها صمیمی شده بودند و از ترشی‌هایش خورده بودند شروع کرده بود به درست کردن و گرفتن ترشی، اولش نمی‌توانسته وسایل ترشی بخرد، مادر با دوستانش برایش پول جمع کرده بودند و کمکش کرده بودند، مدتی هم ترشی‌هایی را درست کرده بوده مانده بوده روی دستش و کسی نمی‌خرید اما یواش یواش مردم با تست و امتحان مشتری‌اش شده بودند، اما دخل و خرجش به زور جفت می‌شد و زیاد زحمت می‌کشید. می‌خواست پسرهایش درس بخوانند و به جایی برسند زیاد زحمت می‌کشید مادر دستور ترشی‌ها را از کبری بندری گرفته بود و قسم خورده بود تا زنده است به کسی نگوید که از مشتری‌های کبری‌خانم ،کم نشود. پسرهای کبری خیلی کمکش می‌کردند، مجبور بودند که کار کنند و زحمت بکشند. اسم یکی‌شان که هم‌کلاسی من بود، سعید ترشی بود! به همین اسم صدایش می‌کردند ! ترشی‌اش را موقع درس پرسیدن زیر لب می‌گفتند تا هول بشود و زبانش بگیر چون زبانش می‌گرفت و مثل چراغ زنبوری کهنه و قدیمی که در گوشه کلاس زمستان‌ها روشن بود، به پت پت کردن می‌افتاد، همیشه دست‌ها و لباس‌هایش بوی ترشی می‌داد. او مسئول فروش ترشی‌های مادرش بود و بعد از مدرسه خودش را به چرخ ترشی مادر می‌رساند که از دست درد و پادرد و آرتروز نای راه رفتن نداشت. سعید ترشی وقتی پای تخته می‌رفت بعضی معلم‌ها کمی صورتشان را عقب تر می‌گرفتند و دست‌شان را در طول مدتی که او نزدیک‌شان بود به بهانه‌ای جلوی بینی‌شان می‌گرفتند. لباس‌هایش بوی تند سرکه می‌داد و دست‌هایش از شدت و شستن انواع سبزی‌جات و پوست کندن سیفی‌جات، پوست پوست شده بود. کارگر نداشتند تمام مراحل را خودشان انجام می‌دادند. انگشت‌هایش را با روغن خوراکی و پیه گوسفندی چرب می‌کرد که ترک‌ها سر باز نکنند.

سعید بیشتر از برادرانش به مادر کمک می‌کرد برای همین هم می‌گفتند، سعید ترشی! برای خرید به بازار می‌رفت و بعد هم در تمام مراحل درست کردن کنار مادرش بود. انشاء‌هایش هم همیشه درباره ترشی و فواید آن بود و کلی سر کلاس ما را می‌خنداند. اما خودش بدون این‌که بخندد آن‌ها را با افتخار می‌خواند. برای معلم و ناظم هم گاهی ترشی می‌آورد و خوشحال‌شان می‌کرد. بعد از مدتی که کبری‌خانم مریض شد به خانه شان در جنوب کشور برگشتند و کم‌کم از خاطره ها رفتند.خودش بود. جناب آقای سعید ترشی موهای کناره شقیقه‌هایش سفید شده بود لباس تمیز و سفید مرتبی پوشیده بود و ایستاده بود کنار مجری همان‌طور که زبانش می‌گرفت با بیننده‌ها سلام و علیک کرد و گفت: اولین آموزشش را به یاد مادر خدابیامرزش با ترشی بندری آغاز می‌کند، اشک تو چشم‌های مادر دوید و با بغض گفت: خدا رحمتت کنه کبری جان خیلی زحمت‌کش بودی! من دهانم قرص بود تا روزی نسخه ترشی بندری به درد بچه‌هایت بخورد!

سعید الان کارخانه داشت و چندین کتاب درباره انواع ترشی و ترکیباتی که برای انواع آدم‌ها با انواع مزاج‌ها مفید است، نوشته بود. سیمین زنگ زد به مادرش و گفت: برنامه تلویزیون را نگاه کند اگر می‌خواهد راز ترشی‌های بندری مادر را بداند!

ترشی، آمد نیامد داره!

از بچگی یادمه خدا بیامرز مادربزرگم می‌گفت که ترشی انداختن به ما نمیاد و ما هر بار ترشی انداختیم یه بلایی سرمون اومده.

از آن طرف مادرم که عروس خانواده بوده می‌گفت من به این حرف‌ها اعتقاد نداشتم و چند باری ترشی انداختم ولی انصافا هر بار یه اتفاقی افتاد. انگار آخرین بار هم که مادرم ترشی درست کرده بود، دو روز بعدش در حالی‌که با یه قابلمه لوبیا پلوی چرب و یه شیشه ترشی مخلوط می‌رفتیم پیک نیک، با ماشین تصادف بدی کردیم ولی خدا رو شکر بخیر گذشت و فقط خسارت مالی بود .

از اون به بعد مادرم با این‌که اعتقاد قلبی نداشت ولی دیگه سمت انداختن ترشی نرفت که نرفت.

اما من با همه فامیل فرق دارم و به این خرافات اعتقادی ندارم. برای همین می‌خواستم متفاوت عمل کنم. تا این که دیشب بطور اتفاقی دیدم آقای همسر کلی کلم قرمز خریدن و من هم که عاشق ترشی کلم قرمز... به ذهنم رسید که این کلم‌ها رو ترشی بندازم.

خلاصه ما شروع کردیم به خرد کردن کلم‌ها. دختری هم همه‌اش دور و برم می‌چرخید و می‌گفت: چی می‌خوای درست کنی... ما هم گفتیم ترشی...

از شانس ما هم همین موقع همه فامیل با ما کار داشتن. تلفن مدام زنگ می‌خورد و چون من دستم بند بود، دختر کوچولوم جواب می‌داد و می‌گفت، مامانم داره ترشی درست می‌کنه . یعنی همه فامیل فهمیده بودن و از مادرم گرفته تا مادر آقای همسر به تقلا و دلشوره افتادن که نکن این کارو.. حتی بابام هم از اداره زنگ زده بود!

هیچی دیگه آقای همسر هم دیدن اوضاع این شکلی شده فرمودن حتما یه چیزی می‌دونن که می‌گن و بهتره که درست نکنی .دیگه خودم هم ترسیدم و با خودم گفتم حالا تا سال دیگه هر کی سرما بخوره به این ترشی درست کردن ما ربطش می‌دن و منصرف شدیم. اما من مونده بودم با کلی کلم قرمز خورد شده.

یه دفعه یاد زن دایی افتادم و زحمتش دادیم و کلم‌ها و سرکه و شیشه‌های ترشی رو فرستادم خونه‌شون که فقط زحمت بکشن کلم‌ها رو بریزن تو شیشه و سرکه بریزن روشون! جالب‌ترش این‌جا بود که از ترس عواقب بعدی تا سه روز من نرفتم ترشی رو بیارم. قرار شد حسابی که جا افتاد خودشون برایم بیارن. بعد سه چهار ماه که ترشی را سر سفره آوردم شوهرم با ولع خاصی بعد از لقمه کردن گوشت کوبیده یک قاشق بزرگ ترشی رویش چپاند و ناگهان مثل خود کلم‌قرمزها سرخ شد، حالا سرفه نکن کی سرفه کن! بعد هم ما افتادیم به جونش تا نفسش جا بیاد. برایم عجیب بود یعنی ترشی به زن دایی هم نمی‌آمد؟!

نظرات
نام:
ایمیل:
* نظر: