محمد اقبال لاهوری در یک خانواده متدین در شهر سیالکوت دیده به جهان گشود، پدرش بازرگان بود و اجدادش همه از برهمنان کشمیر بودند که در قرن هفدهم به دین اسلام مشرف شده بودند. علامه تحصیلات خود را با قرآن در یکی از مساجد زادگاهش شروع کرد و بعد از اتمام دوره مکتب برای گذران دوره‌های ابتدایی و متوسطه به کالج رفت. در کالج مورد توجه یکی از معلمانش به نام مولانا میر حسین قرار گرفت. ذوق و استعداد شاعری علامه تا جایی معلمش را تحت‌تأثیر قرار داد که هر چند مخالف با شعر گفتن جوانان بود، خودش علامه را تشویق به سرودن کرد. علامه سروده‌های خود را در ابتدا برای اصلاح به داغ دهلوی می‌داد. داغ دهلوی نیز پس از مدتی اعتراف کرد که اشعار اقبال نیاز به تصحیح نداشته و از داشتن چنین شاگردی فخر و مباهات می‌کرد. علامه پس از اتمام دوره کالج، در رشته فلسفه دانشگاه لاهور ادامه تحصیل داده و با اتمام دوره فوق لیسانس از دانشگاه پنجاب با رتبه اول، عهده‌دار تدریس در رشته‌های تاریخ، فلسفه و علوم در همان دانشگاه شد. اما فعالیت علامه و ذوق و قریحه وی فقط در عالم شعر و شاعری و فلسفه محدود نبوده بلکه در عالم اقتصاد نیز حرف های زیادی برای گفتن داشت تا جایی که در سال 1901 میلادی کتابی در همین زمینه به زبان اردو نوشتند. اقبال در سال 1926، به عضویت مجلس قانونگذاری انتخاب شد. وضعیت زندگی ناگوار مردم و اختلافات در آن زمان و عشق به آزادی، اقبال را به سوی حرکتهای سیاسی سوق داد تا جائی که اقبال پیشنهاد تشکیل دولت پاکستان را در جلسه سالیانه حزب مسلم‌بیگ در الله‌آباد را داد. وی در اواخر عمر نیز یعنی به سال 1933 از دانشگاه پنجاب موفق به دریافت دکتری افتخاری شد. بالأخره ایشان به دنبال تنگی نفس و ضعف قلبی که مبتلا گشته بود در بیستم صفر 1357 قمری دار فانی را وداع گفت.