کیمیا تهرانی
قسمت اول
گدایی پدیده‌ای است که هم چهره‌ای زشت به
جامعه می دهد و هم در دین مورد نکوهش قرار گرفته است. تکدی در ملأ عام ناپسند است چون
همراه با ریخته شدن آبروی مؤمن است.
دولت اسلامی باید به گونه‌ای عمل کند که
هیچ کس نیازمند گدایی کردن نباشد. تأکید دین بر این است که به شخص محتاج قبل از
این که درخواستش را به زبان بیاورد، ببخشید چون پس از آن، آنچه می‌دهید در برابر
آبرویی که از او رفته است ارزش چندانی ندارد. به همین دلیل به صدقه پنهانی تأکید بسیاری شده است؛ در دستورات دینی ما چنین آمده که اگر با
دست راست صدقه دادی دست چپ تو هم نفهمد.
البته همه این توصیه‌ها درباره محتاج واقعی
است و گرنه گدایان دروغین که همیشه مطرود جامعه اسلامی بوده وهستند. این گدایان با مظلوم نمایی شهروندان را تحت تاثیر قرار
می‌دهند و ماهانه میلیون‌ها تومان از راه درآمد کسب می‌کنند. برخی از متکدیان در تهران سرقفلی دارند
و کسی نمی‌تواند وارد محدوده فعالیت آن‌ها شود. عده‌ای از آن‌ها به صورت تیمی با هم
کار کرده و سردسته دارند و از
هیچ حیله‌ای برای درآمد بیشتر فروگذار نمی‌کنند. همان موضوعی که دست مایه طنز
کاریکاتوریست‌ها شده تا آنان را بر اساس ترفندهای حرفه‌ای این طیف نام‌گذاری کنند.
در این شماره و شماره آینده به تماشای این آثار می‌نشینیم.
