فائقه بزاز
برده و برده‌داری از واقعیات تلخ جامعه امروز ماست. ممکن است مضحک به نظر بیاید و تصورمان این باشد که قصه برده‌داری به تاریخ پیوسته است اما اینطور نیست و حکایتش صورت دیگری پیدا کرده است. این روزها اگرچه پدیده‌های شوم اجتماعی مثل وجود کودکان کار یا به سرو سامانی‌های جنسی در جامعه به این واقعیت ناگوار تنه می‌زند اما شاید اتفاقات لوکس و فانتزی که لا به لای زندگی‌های لوکس و مرفه لانه گزینی کرده‌اند بیشتر به روح و روان آزادگی، چنگ می‌کشند.
معمولا برده به عنوان دارایی، بیگاری کشیدن از فرد، نیروی کار اجباری به همراه اعمال خشونت و ازدواج اجباری ارزیابی می‌شود اما دربرده‌داری‌های مدرن امروزی اتفاقات دیگری هم رقم می‌خورد؛ بعد از رواج پدیده هایی مثل اجاره بادیگارد، اجاره ساق دوش و سول دوش و همراهان داماد و عروس یا کرایه گریه‌کن برای جگرخراش‌تر شدن مجالس ترحیم، برگزاری با شکوه جشن تولد کودکان با حضور مانکن شخصیت‌های مهم کارتونی پز تازه مجالس نو کیسه‌هاست.
اگر قبلا میز‌آرایی و کیک، بادکنک، فشفشه و کاغذ رنگی حرص و ولع انسان امروز را برای خودنمایی رفع می‌کرد اما در عصر نوین خانواده هایی کنار ما زندگی میکنند که برای تزیین مراسم خود به دنبال به خدمت گرفتن یک انسان تنها در نقش یک دکور هستند. البته کار و بار شرکت‌های بنیان‌گذار این رسومات نیز سکه است؛ شرکت‌هایی وجود دارند که برای برگزاری باشکوه‌تر جشن‌های شما «انسان» کرایه میدهند. زنان و دختران نوجوانی که با گریم خود ر ا به شکل پرنسس‌ها و شخصیت‌های والت دیزنی در می‌آورند تا زینت بخش مجالس شما شوند. یکی از مؤسسات کرایه انسان آگهی داده است که؛ «حضور پرنسس‌ها به عنوان یک سوپرایز در مراسم است که قیمت آن برای یک ساعت ۲۰۰ هزارتومان است و اگر به تعداد استفاده شود به ۱۵۰هزارتومان می‌رسد.»
می‌دونید چیه؟ گاهی اوقات داشتن یک احساس خوب با این خرج و برج‌ها هم
به سامان نمی‌شود. اگر چه خیلی از ما در آرزوی رسیدن به آن هستیم ، حتی با هزینه
کردن‌های خاص و بعضا عجیب و غریب.
خودکم‌بینی و احساس حقارت چندان ربطی به واقعیت ندارد و بیشتر باور و حس یک آدم است
نسبت به خودش.گاهی فکر می‌کنیم اگر وضعیت
مادی ایده‌ال باشد و در کنارش ما کاری کنیم تا یک سر و گردن بالاتر از از بقیه
بایستیم، وضعیت اعتباری و روحی مان هم بهتر خواهد شد. در حالی که کرامت آدمیزاد در
کمالاتی است که کسب می‌کند و برای آن پایانی نیست، همچنان‌که اهانت و خواری را
باید در دوری از خداوند و بی‌تقوایی و نقص وجودی خود دانست.